Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Aan de oorsprong van elke christelijke roeping, is er deze fundamentele beweging van de geloofservaring: geloven wil zeggen zichzelf loslaten, het comfort en de onbuigzaamheid van het ik loslaten om ons leven op Jezus Christus te centreren; zoals Abraham, zijn eigen grond verlaten en zich met vertrouwen op weg begeven, weten dat God de weg zal aanwijzen naar het nieuwe land. Deze “uittocht” moet niet begrepen worden als een misprijzen van zijn eigen leven, van zijn gevoeligheid, van zijn mensheid; in tegendeel, wie zich op weg begeeft in navolging van Christus, vindt het leven in overvloed, door zichzelf geheel ter beschikking te stellen van God en Zijn Koninkrijk. Jezus zegt: “Ieder die zijn huis, broers of zusters, vader of moeder, vrouw, kinderen of akkers heeft prijsgegeven om mijn Naam, zal het honderdvoudig terugkrijgen en eeuwig leven ontvangen” (Mt. 19, 29). Dat alles heeft zijn diepe oorsprong in de liefde. De christelijke roeping is namelijk vooral een oproep tot liefde die aantrekt en doorstuurt boven zichzelf uit, die de persoon decentreert langs “een voortdurende weg uit het in zichzelf opgesloten ‘ik’ naar het loslaten van het ‘ik’, naar overgave en juist zo naar het vinden van zichzelf, ja,naar het vinden van God”. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 6