H. Paus Johannes Paulus II - 17 mei 1992
Jozefmaria Escrivá de Balaguer, geboren in een diepgelovig gezin, ontdekte reeds in zijn jeugdjaren de roeping van God tot een grotere overgave. Enkele jaren na zijn priesterwijding maakte hij een begin met de stichtingstaak waaraan hij zich 47 jaar vol liefde en met niet aflatende inzet zou geven ten bate van de priesters en leken die nu de Prelatuur van het Opus Dei vormen.
Het geestelijk en apostolisch leven van de nieuwe zalige was erop gebaseerd dat hij zich, door het geloof, kind van God in Christus wist. Dit geloof voedde zijn liefde tot de Heer, zijn drang tot evangeliseren, zijn blijdschap die er altijd was, ook bij grote beproevingen en moeilijkheden die hij heeft moeten overwinnen. “Het kruis opnemen is het geluk, de vreugde, vinden - zegt hij in een van zijn H. Jozefmaria Escrivá
Meditaties () - ; het kruis opnemen is zich vereenzelvigen met Christus, is Christus zijn en daarom kind van God.”
Met bovennatuurlijke intuïtie heeft de zalige Jozefmaria zonder ophouden de universele roeping tot heiligheid en apostolaat verkondigd. Christus heeft allen geroepen om in de realiteit van het dagelijks leven heilig te worden. Daarom is het werk ook een middel tot persoonlijke heiliging en apostolaat, wanneer men leeft in vereniging met Jezus Christus, want de Zoon van God heeft zich, door mens te worden, in zekere zin verenigd met de hele werkelijkheid van de mens en met de hele schepping. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de Heilige Geest in het leven van de Kerk en de wereld, Dominum et vivificantem (18 mei 1986), 50 In een maatschappij met een ongebreidelde zucht naar bezit van materiële zaken die verworden tot afgoden en motief om zich van God te verwijderen, heeft de nieuwe zalige ons eraan herinnerd dat diezelfde werkelijkheden, schepsels van God en van het menselijk vernuft, mits op juiste wijze gebruikt ter ere van God en ten dienste van de medemens, een weg kunnen worden voor de ontmoeting van de mensen met God. “Alle dingen van de wereld - leerde hij -, ook de aardse en tijdelijke activiteiten van de mensen, moeten naar God gebracht worden.” H. Jozefmaria Escrivá, Brieven. 19-3-1954
“Uw Naam wil ik loven, mijn God, mijn Koning, voor altijd”. Deze uitroep, die wij gezongen hebben in de tussenzang, is als een samenvatting van het geestelijk leven van de zalige Jozefmaria. Zijn grote liefde tot Christus, tot wie hij zich geheel aangetrokken voelde, brengt hem ertoe zich voor altijd aan Hem toe te wijden en deel te nemen aan het mysterie van Zijn lijden, sterven en verrijzen. Tegelijkertijd brengt zijn kinderlijke liefde tot de Maagd Maria hem ertoe haar deugden na te volgen. “Uw Naam wil ik loven voor altijd”: zie hier de hymne die op spontane wijze uit zijn ziel opwelde en die hem aanzette al het zijne en wat hem omringde aan God te offeren. Zijn leven was inderdaad vervuld van een christelijk humanisme, met het onmiskenbare zegel van goedheid, zachtmoedigheid van hart, en de verborgen smart waarmee God zijn uitverkorenen loutert en heiligt.
De actualiteit en verhevenheid van deze geestelijk boodschap, die zo diep in het Evangelie geworteld is, zijn duidelijk, zoals ook blijkt uit de vruchtbaarheid waarmee de Heer het leven en werk van Jozefmaria Escrivá gezegend heeft. Zijn geboorteland Spanje, wordt geëerd met deze zoon, een voorbeeldig priester die nieuwe apostolische horizonten wist te openen voor missionering en evangelisatie. Moge deze vreugdevolle viering een geschikte gelegenheid zijn om alle leden van de Prelatuur van het Opus Dei aan te sporen tot een grotere overgave in hun antwoord op de roeping tot heiliging en tot een meer edelmoedige deelname aan het leven van de Kerk door altijd getuige te zijn van de echte evangelische waarden, wat vertaald wordt in een enthousiast apostolisch dynamisme, met bijzondere aandacht voor de armsten en meest noodlijdenden.
