Gezien deze omstandigheden is het niet te verwonderen, dat de mens, die zijn verantwoordelijkheid voelt voor de vooruitgang van de cultuur, hoge verwachtingen koestert, maar tevens met bezorgdheid de vele schijnbare tegenstrijdigheden beschouwt, die hij moet oplossen.

• Hoe kan men voorkomen, dat de intensere culturele contacten, die zouden moeten voeren tot een echte en vruchtbare dialoog tussen de verschillende groepen en volken. Het leven van de gemeenschappen verstoren, het voorvaderlijk erfgoed aan wijsheid vernietigen en het eigen karakter van de volken in gevaar brengen?
• Hoe kan men de dynamiek en de expansiedrang van de nieuwe cultuur begunstigen zonder de levende trouw aan het traditionele erfgoed te verliezen? Deze vraag is vooral urgent, waar men de cultuur, die de vrucht is van de enorme vooruitgang van wetenschap en techniek, harmonisch moet verbinden met de cultuur, die haar wortels heeft in de klassieke studies, overeenkomstig de verschillende tradities.
• Hoe kan men de zo snelle en steeds toenemende versnippering van de wetenschap als gevolg van de specialisatie combineren met de eis van een wetenschappelijke synthese en met de noodzaak om in de mens het vermogen te bewaren tot beschouwen en bewonderen, waardoor hij komt tot de wijsheid?
• Hoe de grote massa over de gehele wereld laten delen in de weldaden van de cultuur, nu de cultuur van de specialisten steeds verfijnder en ingewikkelder wordt?
• Hoe tenslotte de autonomie, die de cultuur voor zich opeist, als wettig erkennen, zonder te vervallen tot een louter aards en zelfs godsdienstvijandig humanisme?

Te midden van deze tegenstrijdigheden moet de cultuur zich in onze tijd zó ontwikkelen dat ze de menselijke persoon volledig en harmonisch tot ontplooiing brengt en dat ze de mens helpt bij het vervullen van de taken, waartoe allen en vooral de christenen zijn geroepen, broederlijk met elkaar verbonden in de ene grote mensenfamilie.