Van harte groet ik de leden van de Oud-Katholieke bisschoppenconferentie van de Unie van Utrecht. Uw bezoek biedt ons de mogelijkheid om samen na te denken over ons gezamenlijk oecumenische onderweg-zijn.

Dit jaar markeert de vijftigste verjaardag van de afkondiging van het decreet 2e Vaticaans Concilie - Decreet
Unitatis Redintegratio
Over de oecumene
(21 november 1964) van het Tweede Vaticaans Concilie. Dit luidde een nieuw tijdperk van de oecumenische betrekkingen in, en de voortdurende inzet van de katholieke Kerk naar het zoeken van de eenheid van de leerlingen van Christus. Voor ons allen speelt de Internationale Rooms-Katholieke/Oud-Katholieke dialoogcommissie een belangrijke rol in het zoeken naar een steeds grotere trouw aan het gebed van de Heer, “opdat allen één zijn”. Vgl. Joh. 17, 21 Het is mogelijk gebleken om bruggen van wederzijds begrip en praktische samenwerking te bouwen. Convergenties en overeenstemming zijn gevonden, en verschillen werden nauwkeurig geïdentificeerd en in een nieuwe context geplaatst.

Terwijl we ons enerzijds verheugen over de voortgaande stappen naar een diepere gemeenschap in geloof en leven, betreuren we tegelijkertijd dat in de loop van de tijd nieuwe meningsverschillen zijn ontstaan. De theologische en ecclesiologische vragen die gedurende onze scheiding hebben begeleid zijn nu moeilijker te overwinnen als gevolg van de toenemende afstand van onderwerpen die het kerkelijk ambt en ethische vragen betreffen.

De uitdaging voor Katholieken en Oud-Katholieken is dan ook om te volharden in een substantiële theologische dialoog en samen op weg te zijn, gezamenlijk te bidden, en in een diepere geest van bekering toe werken naar alles wat Christus wil voor zijn Kerk. In onze scheiding waren er aan beide kanten zware zonden en menselijke fouten. In een geest van wederzijdse vergeving en nederig berouw moeten we nu ons verlangen naar verzoening en vrede sterken. De weg naar eenheid begint met de omvorming van het hart, de innerlijke bekering. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 4 Het is een geestelijke weg van ontmoeting naar vriendschap, van vriendschap naar broederschap, van broederschap naar gemeenschap. En gedurende die weg is verandering onvermijdelijk. We dienen altijd bereid te zijn om te luisteren, en de ingevingen van de Heilige Geest – die ons tot de volledige waarheid leidt – te volgen. Vgl. Joh. 16, 12

Ondertussen zijn er in Europa, dat zo verward is over haar eigen identiteit en roeping, vele gebieden waarin Katholieken en Oud-Katholieken samen kunnen werken in een poging om op de diepe geestelijke crisis te reageren die individuele mensen en de samenleving als geheel beïnvloedt. Er is een dorst naar God. Er is een diep verlangen om een zin van het leven te ontdekken. Er is een dringende noodzaak aan een geloofwaardig getuigenis van de waarheid en waarden van het Evangelie. Hier kunnen we elkaar ondersteunen en aanmoedigen, in het bijzonder in de parochies en plaatselijke gemeenschappen. In feite ligt de ziel van de oecumene in de “verandering van het hart” en de “heiligheid van het leven, samen met het openbare en private gebed voor de eenheid van de christenen”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 8 Door het bidden voor en met elkaar zullen onze verschillen worden opgenomen en overwonnen in gehoorzaamheid aan de Heer en Zijn Evangelie.

Ik ben me er voortdurend van bewust dat de “heilige taak om alle christenen te verzoenen in de eenheid van de éne en enige Kerk van Christus de menselijke inspanningen en mogelijkheden overstijgt”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 24 Onze hoop is geworteld in het gebed van Christus zelf voor de Kerk. Laten we ons dan nog dieper in gebed verzinken zo dat onze inspanningen voortdurend ondersteund en begeleid worden door de goddelijke genade.