Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De muzikale traditie van de universele Kerk vormt een schat van onvergelijkelijke waarde, die uitmunt boven de andere uitingen van kunst, vooral omdat ze als gewijde zang, nauw verbonden met de woorden, een noodzakelijk of integrerend N.v.d.r.: tekstueel zou een betere vertaling, dan degene die hier weergegeven is (in lijn met de officiële vertaling), zijn "noodzakelijk oftewel integraal", waar op de Vaticaanse website o.a. staat in de Italiaanse versie "necessario ed integrante", de Duitse "einen notwendigen und integrierenden", en de Engelse "necessary and integral" deel uitmaakt van de plechtige liturgie.

Inderdaad, de gewijde zang is hoog geprezen zowel door de heilige Schrift Vgl. Ef. 5, 19 Vgl. Kol. 3, 16 als door de heilige Vaders en door de pausen, die in de laatste tijd, op het voorbeeld van de heilige Pius X, de dienende taak van de gewijde muziek in de goddelijke eredienst nauwkeuriger in het licht hebben gesteld.

Daarom zal de gewijde muziek des te heiliger zijn naarmate ze nauwer met de liturgische handeling is verbonden hetzij door aan het gebed een aangenamer uitdrukking te geven of de eensgezindheid in het bidden te bevorderen, hetzij door de heilige riten met grotere plechtigheid te omgeven. De Kerk keurt alle vormen van echte kunst, die aan de vereiste voorwaarden voldoen, goed en aanvaardt ze voor de goddelijke eredienst.

Derhalve heeft het heilig Concilie, trouw aan de normen en voorschriften van de kerkelijke traditie en praktijk en lettend op het doel van de gewijde muziek, nl. de verheerlijking van God en de heiliging van de gelovigen, het volgende bepaald.

De liturgische handeling krijgt een edeler vorm, wanneer de goddelijke officies plechtig gezongen worden met assistentie van de gewijde bedienaars en actieve deelname van het volk.

Met betrekking tot de te gebruiken taal onderhoude men de voorschriften van artikel 36; voor de Mis die van artikel 54; voor de Sacramenten die van artikel 63; voor het goddelijk officie die van artikel 101.

De schat van de gewijde muziek moet met de grootste zorg worden bewaard en gecultiveerd. Men moet ijverig de scholae cantorum bevorderen, vooral in de kathedrale kerken; maar de bisschoppen en de andere zielenherders moeten er alle moeite voor doen, dat bij iedere gezongen liturgische plechtigheid alle aanwezige gelovigen hun eigen actieve deelname kunnen verwezenlijken volgens de artikel 28 en artikel 30.

Grote waarde moet worden gehecht aan het muzikaal onderricht en de muzikale praktijk op de seminaries, in noviciaten en studiehuizen van mannelijke en vrouwelijke religieuzen, en aan andere katholieke instituten en scholen; om dit onderricht mogelijk te maken moeten de docenten, die belast worden met het onderwijs in de gewijde muziek, een degelijke vorming ontvangen.

Ook wordt, waar het mogelijk is, de oprichting aanbevolen van hogere instituten voor gewijde muziek.

De musici en de zangers, vooral de jongens, moeten ook een echt liturgische vorming krijgen.

De Kerk erkent de Gregoriaanse zang als de eigen zang van de Romeinse liturgie; deze moet daarom, waar geen bijzondere factoren anders vereisen, in de liturgische handelingen de voornaamste plaats innemen.

Andere soorten van gewijde muziek, vooral de polyfonie, worden bij de viering van de heilige diensten volstrekt niet uitgesloten, mits ze beantwoorden aan de geest van de liturgische handeling, overeenkomstig artikel 30.

De officiële uitgave van de boeken van de Gregoriaanse zang moet worden voltooid; men moet zelfs een meer kritische uitgave voorbereiden van de boeken, die na de vernieuwing van de heilige Pius X reeds zijn uitgegeven.

Ook verdient het aanbeveling om een uitgave te maken van meer eenvoudige melodieën ten behoeve van kleinere kerken.

De religieuze volkszang moet ijverig worden gestimuleerd, zodat bij godvruchtige en godsdienstige oefeningen en bij de liturgische handelingen zelf de gelovigen kunnen meezingen, overeenkomstig de regels en voorschriften van de rubrieken.

Omdat men in sommige gebieden, vooral in de missies, volken aantreft met een eigen muzikale traditie, die een belangrijke rol speelt in hun godsdienstig en maatschappelijk leven, moet men de verschuldigde waardering hebben voor deze muziek en haar een passende plaats geven zowel bij de vorming van hun godsdienstzin als bij de aanpassing van de eredienst aan hun eigen aard, overeenkomstig de artikel 39 en artikel 40.

Daarom moet men bij het muzikaal onderricht aan de missionarissen er alle zorg aan besteden, dat zij de nodige bekwaamheid opdoen om, voor zover mogelijk, de traditionele muziek van die volken zowel op de scholen als bij de heilige handelingen tot ontwikkeling te brengen.

Het pijporgel moet in de Latijnse Kerk hoog in ere worden gehouden als het traditionele muziekinstrument, Dat met zijn klanken aan de kerkelijke plechtigheden een heerlijke luister kan bijzetten en de geest zo intens kan verheffen tot God en het hemelse.

Andere muziekinstrumenten mag men overeenkomstig het oordeel en met toestemming van het bevoegd territoriaal gezag, volgens de artikelen 22 nr. 2, 37 en 40, bij de goddelijke eredienst toestaan, voor zover ze geschikt zijn voor liturgische gebruik of daarvoor geschikt kunnen worden gemaakt, voor zover zij passen bij de waardigheid van de kerk en werkelijk bijdragen tot stichting van de gelovigen.

De musici moeten bezield zijn met een christelijke geest en beseffen, dat zij geroepen zijn om de gewijde muziek te cultiveren en het erfgoed ervan te vermeerderen.

Zij moeten melodieën componeren, die de geest ademen van echte gewijde muziek, en die niet alleen door grotere koren kunnen worden gezongen, maar ook berekend zijn voor kleinere koren, en de actieve deelname van heel de gemeenschap van de gelovigen verhogen.

De teksten die voor de kerkzang bestemd zijn, moeten overeenstemmen met de katholieke leer; bij voorkeur dienen ze aan de Heilige Schrift en de liturgische bronnen te worden ontleend.