Het Tweede Vaticaans Concilie heeft de rijkdom van het Doopsel en de grootheid van het algemeen priesterschap van alle gedoopten aangetoond. Het heeft de wederkerige relatie geduid tussen het priesterschap van het Doopsel en het ambtelijk priesterschap aangegeven en heeft eraan herinnerd dat dit laatste absoluut verbonden is aan dat van alle gelovigen. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de roeping en de zending van de leken in de Kerk, Christifideles laici (30 dec 1988), 22 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 10

De religieuze broeder, die door een bijzondere toewijding zijn laïcaal karakter beleeft, is getuige van de waarde van het algemeen priesterschap, ontvangen in het Doopsel en het vormsel: "Hij heeft een Rijk van priesters gemaakt voor zijn God en Vader" (Openb. 1, 5-6). Zijn religieuze toewijding vormt in zelfzelf in zijn volheid een uitoefening van het universeel priesterschap van alle gedoopten. De meest wezenlijke daad van dit priesterschap bestaat in de gave van het geestelijk offer waardoor de Christen zich geheel en al aan God geeft als "levende en welgevallige offerande" (Rom. 12, 1) als antwoord op zijn liefde en tot eer van Hem.

De broeder beleeft de gemeenschap met de Vader, bron van alle leven, door de totale offergave van zijn bestaan dat hij hem aanbiedt door zijn houding van lofprijzing en aanbidding. Door zijn leven diep in God te wortelen, wijdt de broeder de hele schepping toe door de aanwezigheid van God en de werking van de Geest te erkennen in de schepsels, de culturen en in de gebeurtenissen. En omdat hij deze actieve aanwezigheid erkent, kan hij dit aan zijn tijdgenoten verkondigen. Dit vermogen is de vrucht van een blijvende openheid naar God door zijn toewijding, d.w.z. de dagelijkse beleving van zijn priesterlijk doopsel.