João Kard. Bráz de Aviz - 4 oktober 2015
Het godgewijde leven, vooral laïcaal in het begin, heeft als fundamenteel doel de cultuur van de gemeenschappelijke christelijke schat, vervat in de initiatiesacramenten en die aangeboden wordt aan alle gelovigen. Zeker, ze doet het op een bijzondere manier door Christus na te volgen in zijn manier van leven: maagdelijk, arm en gehoorzaam. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over het gewijde leven en zijn zending in de Kerk en de wereld, Vita Consecrata (25 mrt 1996), 16.31
Gedurende eeuwen heeft dit objectief, dat zo essentieel is voor het godgewijde leven, het risico gelopen op het achterplan te geraken van het mannelijke religieuze leven in het voordeel van priesterlijke taken. Om het zijn eigen ruimte opnieuw te geven, heeft de Geest, doorheen de geschiedenis, stichters doen opstaan die de klemtoon hebben gelegd op het laïcaal karakter van hun stichtingen.
Het geschiedde aldus in het monastieke leven van Sint Benedictus, wiens monniken broeders Europa evangeliseerden; ook in de manier van leven voorgesteld door Sint Franciscus zijn de Minderbroeders ontstaan als een gemengde orde gevormd door leken en priesters. In beide gevallen heeft de tendens om de leden tot het priesterschap toe te laten de overhand gehaald op het eerste stichtingsproject.
In de zestiende en de zeventiende eeuw hernieuwen nieuwe stichters het project van het laïcale religieuze leven. Zij richten gemeenschappen op die niet alleen de nadruk leggen op de broederlijke verhoudingen tussen de leden, maar ook sterke banden onderhouden met de mensen met wie ze zich identificeren en wier leed ze willen verzachten. Zij richten zelfs hun huizen in of bij plaatsen waar zich personen bevinden die leven in een situatie van behoeftigheid, armoede of van onzekerheid en evangeliseren hen. Op die manier incarneren en maken ze van binnenuit de reddende liefde van God duidelijk. Deze godgewijde broederschappen deden instituten van religieuze broeders en zusters ontstaan. Sint Johannes de Deo en Sint Jean-Baptiste de la Salie, zoals ook de heilige Angela de Merici en Mary Ward langs de vrouwelijke zijde, onder meer, waren de instrumenten van de Geest om in de Kerk deze nieuwe stichtingscharisma's in te leiden, die zich zullen vermenigvuldigen in het bijzonder gedurende de negentiende eeuw.
De religieuze broeders, zowel in de monastieke gemeenschappen als in de kloosters, in de gemeenschappen van apostolisch leven of in de broedergemeenschappen die we zonet hebben beschreven, hebben de waardigheid van de diensten en ambten beklemtoond, gekoppeld aan de veelvuldige noden van de mensen. Zij oefenen ze uit door de eenheid van hun toewijding en door van deze diensten en bedieningen het centrum te maken van hun ervaring met God, en door ze uit te voeren met toewijding en bekwaamheid.
