Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De kosmos die zo onmetelijk en verscheiden is, de wereld van alle levende wezens staat in Gods vaderschap geschreven als in zijn bron. Vgl. Ef. 3, 14.16 Hij staat er natuurlijk in geschreven overeenkomstig het principe van de analogie, waardoor het ons mogelijk is reeds vanaf het begin van het boek Genesis de werkelijkheid van het vaderschap en het moederschap en daarom ook van het menselijk gezin te onderscheiden. De sleutel tot een juist begrijpen hiervan is te vinden in het beginsel van het "beeld" van en de "gelijkenis" met God, door de Bijbeltekst sterk beklemtoond (Gen. 1, 26). God schept krachtens zijn woord "Er moet ... zijn". (Gen. 1, 3, bijvoorbeeld) Het is veelbetekenend dat dit woord van God in het geval van de schepping van de mens aangevuld wordt met deze andere woorden: "Nu gaan Wij de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelijkend" (Gen. 1, 26). Alvorens de mens te scheppen keert de Schepper als het ware in zichzelf om voorbeeld en inspiratie te zoeken in zijn wezen, dat zich in zekere zin gemanifesteerd heeft als het goddelijke "Wij". Uit dit mysterie komt door middel van de schepping het menselijk wezen voort: "God schiep de mens als zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen" (Gen. 1, 27).

God zegt tot de nieuwe wezens, hen zegenend: "Wees vruchtbaar en word talrijk; bevolk de aarde en onderwerp haar" (Gen. 1, 28). Het boek Genesis gebruikt uitdrukkingen die al gebruikt zijn in de context van de schepping van de andere levende wezens: "word talrijk", maar hun analoge betekenis is duidelijk. Is dit nu niet de analogie van het voortbrengen en van het vader- en moederschap, zoals die in het licht van de hele context gelezen moet worden? Geen van de levende wezens, behalve de mens, is geschapen "als beeld van God, op Hem gelijkend". Ook al zijn het menselijke vaderschap en moederschap biologisch gezien gelijk aan dat van de andere wezens in de natuur, zij hebben wezenlijk en exclusief in zich een {gelijkenis' met God, waarop het gezin, verstaan als gemeenschap van menselijk leven, is gebaseerd als gemeenschap van personen in liefde verenigd (communio personarum).

In het licht van het Nieuwe Testament kan men vermoeden, hoe het oorspronkelijk model van het gezin in God zelf gezocht dient te worden, in het trinitaire mysterie van zijn leven. Het goddelijke 'Wij' is het eeuwig model voor het menselijke 'wij', vooral het 'wij' dat gevormd wordt door man en vrouw, geschapen als beeld van God, op Hem gelijkend. De woorden van het boek Genesis bevatten die waarheid over de mens waarmee de ervaring zelf van de mensheid overeenkomt. De mens is "vanaf het begin" geschapen als man en vrouw: het leven van de menselijke collectiviteit - zowel van de kleine gemeenschappen, als van de hele maatschappij - draagt het teken van deze oorspronkelijke dualiteit. Hieruit komen de 'mannelijkheid' en de 'vrouwelijkheid' voort van de individuen afzonderlijk, evenals hieraan ook iedere gemeenschap haar eigen specifieke rijkdom ontleent in de wederzijdse aanvulling van de personen. De passage in boek Genesis "man en vrouw schiep Hij hen" (Gen. 1, 27) lijkt hierop betrekking te hebben. Dat is ook de eerste bevestiging van de gelijke waardigheid van man en vrouw: beiden zijn in gelijke mate personen. Een dergelijke constitutie bepaalt met de specifieke waardigheid die daaruit voortkomt, 'vanaf het begin' de kenmerken van het gemeenschappelijk welzijn van de mensheid in iedere dimensie en levenssfeer. Aan dit gemeenschappelijk welzijn leveren beiden, man en vrouw, een eigen bijdrage en daardoor ontdekt men aan de wortels zelf van de menselijke samenleving het kenmerk van gemeenschap en complementariteit.