Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Met deze brief zou ik mij niet tot het gezin 'in de abstracte zin van het woord' willen richten, maar tot elk concreet gezin waar ook ter wereld, op welke lengte- en breedtegraad dit gezin zich in geografisch opzicht ook bevindt en ongeacht de verscheidenheid en complexiteit van zijn cultuur of geschiedenis. De liefde waarmee God "de wereld heeft liefgehad" (Joh. 3, 16), de liefde waarmee Christus "tot het uiterste toe" (Joh. 13, 1) elk en ieder heeft liefgehad, maakt het mogelijk deze boodschap te richten tot ieder gezin, vitale 'cel' van de grote, universele menselijke 'familie'. De Vader, Schepper van het heelal, en het mensgeworden Woord, de Verlosser van de mensheid, vormen de bron van deze openheid naar de mensen toe als naar broeders en zusters en zetten ertoe aan, allen te omarmen met het gebed dat begint met de zo liefdevolle woorden: Onze Vader.

Het gebed maakt dat de Zoon van God onder ons woont: "Waar er twee of drie verenigd zijn in mijn Naam, daar ben Ik in hun midden" (Mt. 18, 20). Deze brief aan de gezinnen wil vooral een smeekbede zijn, gericht tot Christus om in ieder menselijk gezin aanwezig te blijven: een uitnodiging aan Hem, door het kleine gezin van ouders en kinderen, te wonen in de grote familie van volken, opdat wij allen samen met Hem in waarheid kunnen zeggen: "Onze Vader"! Het gebed moet het overheersende element worden van het Jaar van het Gezin in de kerk: een gebed van het gezin, een gebed voor het gezin, een gebed met het gezin.

Het is veelbetekenend, dat juist in en door het gebed de mens op de meest eenvoudige en tegelijkertijd diepgaande wijze zijn eigen typische subjectiviteit ontdekt: het menselijke 'ik' ervaart in het gebed gemakkelijker de diepte van zijn persoon-zijn. Dat geldt ook voor het gezin, dat niet alleen de fundamentele 'cel' van de maatschappij is, maar toch ook een eigen bijzondere subjectiviteit bezit. Het gezin vindt zijn eerste, fundamentele bevestiging en consolidatie, wanneer de leden van het gezin elkaar ontmoeten in hun gemeenschappelijke aanroeping: "Onze Vader." Het gebed versterkt de geestelijke hechtheid en saamhorigheid van het gezin en draagt ertoe bij, dat het deelt in de 'sterkte' van God. Bij de plechtige 'huwelijkszegen' tijdens de huwelijksritus roept de celebrant de Heer als volgt aan:

"Stort over hen (de pas gehuwden) de genade van de heilige Geest uit, opdat zij in de kracht van uw liefde die in hun harten is uitgestort, trouw volharden in de huwelijksbond."

Het is uit deze "uitstorting van de Heilige Geest" dat de innerlijke kracht van de gezinnen voortkomt, evenals het vermogen hen in liefde en waarheid te verenigen.