De antwoorden betreffende de kennis van de leer van de Kerk aangaande het openstaan van de echtgenoten voor het leven beschrijven met een bijzondere verwijzing naar H. Paus Paulus VI - Encycliek
Humanae Vitae
Het menselijk leven en geboorteregelingen
(25 juli 1968) op realistische wijze het feit dat deze encycliek in de overgrote meerderheid van de gevallen niet bekend is in haar positieve dimensie. Zij die beweren haar te kennen, behoren meestal tot kerkelijke verenigingen en groepen die in het bijzonder veel in parochies komen of betrokken zijn bij trajecten van gezinsspiritualiteit. In de overgrote meerderheid van de binnengekomen antwoorden wordt naar voren gebracht hoe de morele waardering van de verschillende methodes van geboorteregeling vandaag door de algemene mentaliteit wordt opgevat als een inmenging in het intieme leven van het echtpaar en als een beperking van de autonomie van het geweten. Er zijn zeker verschillen in standpunt en verschillende houdingen onder de gelovigen omtrent dit thema, al naar gelang de geografische en maatschappelijke context, tussen degenen die leven te midden van een sterk geseculariseerde en vertechniseerde cultuur, en degenen die leven in een eenvoudige en rurale context. In veel antwoorden komt de indruk naar voren dat voor heel wat katholieken het idee “verantwoordelijk vader- en moederschap” de gedeelde verantwoordelijkheid inhoudt in geweten de meest adequate methode te kiezen voor de geboorteregeling, op grond van een aantal criteria die via werkelijke uitvoerbaarheid gaan van doeltreffendheid tot fysieke dragelijkheid.

Vooral in de opmerkingen komt de moeite naar voren die men heeft om het verschil tussen natuurlijke methoden van regulering van de vruchtbaarheid en contraceptie te begrijpen, zodat in het algemeen dit verschil in de media wordt vertaald in de terminologie van “natuurlijke” en “niet natuurlijke” methoden van contraceptie. Van daaruit is het begrijpelijk waarom een dergelijk onderscheid wordt gevoeld als aanmatigend en de “natuurlijke” methoden eenvoudigweg worden beschouwd als ondoelmatig en onuitvoerbaar. De natuurlijke methoden voor de regulering van de vruchtbaarheid zijn geen natuurlijke “technieken” die men toepast op een probleem om het op te lossen; zij respecteren de “menselijke ecologie”, de waardigheid van de seksuele relatie tussen echtgenoten en zij passen in een visie betreffende een huwelijk dat openstaat voor het leven. In deze zin verschillen zij van contraceptie en laat de ervaring de doeltreffendheid zien van het gebruik ervan.

Antwoorden en opmerkingen laten zien hoe sterk het verschil wordt gevoeld tussen methoden van “abortieve” en “niet abortieve” contraceptie. Vaak is dit het beoordelingscriterium dat wordt gebruikt aangaande het moreel goed zijn van de verschillende methoden. Bovendien wijst men in de binnengekomen antwoorden en vooral in verschillende opmerkingen op de moeilijkheden betreffende de profylaxe tegen AIDS/HIV. Het probleem blijkt ernstig te zijn in enkele streken van de wereld, waar deze ziekte zeer verbreid is. Men voelt de behoefte dat het standpunt van de Kerk in dezen beter wordt uitgelegd, vooral tegenover enkele karikaturale vereenvoudigingen in de media. Juist met inachtneming van een op de persoon en de relatie betrokken visie lijkt het noodzakelijk de kwestie niet te beperken tot puur technische problemen. Het gaat erom begeleiding te geven in drama’s die het leven van talloze personen ten diepste tekenen door voorvechters te worden van een werkelijk menselijke manier om de werkelijkheid van het echtpaar te beleven in vaak moeilijke omstandigheden, die de vereiste zorg en een oprecht respect verdienen.