Op het einde zullen wij van aangezicht tot aangezicht de oneindige schoonheid van God ontmoeten Vgl. 1 Kor. 13, 12 en zullen wij met vreugdevolle bewondering het mysterie van het heelal kunnen lezen, dat samen met ons zal delen in de volheid zonder einde. Ja, wij zijn op weg naar de sabbat van de eeuwigheid, naar het nieuwe Jeruzalem, naar het gemeenschappelijke huis van de hemel. Jezus zegt ons: “Zie, Ik maak alles nieuw” (Openb. 21, 5). Het eeuwige leven zal een gedeelde verwondering zijn, waar ieder schepsel, lichtend veranderd, zijn plaats zal innemen en de definitief bevrijde armen iets te bieden zal hebben.

In afwachting hiervan verenigen wij ons om ons te ontfermen over dit huis, dat ons door God is toevertrouwd, wetend dat wat er aan goeds hierin is, in het feest van de hemel zal worden opgenomen. Samen met alle schepselen zijn wij op deze aarde op weg, God zoekend, omdat, “als de wereld een begin heeft en geschapen is, zij wie haar heeft geschapen, zoekt, wie haar een begin heeft gegeven, zoekt, Hem die de haar Schepper is”. H. Basilius van Caesarea, Hom. in Hexaemeron. 1, 2, 6: PG 29, 8 Laten wij zingend de weg gaan! Mogen onze strijd en onze zorg voor deze planeet ons de vreugde van de hoop niet ontnemen!

God, die ons oproept tot edelmoedige toewijding en oproept alles te geven, biedt ons de krachten en het licht dat wij nodig hebben om verder te gaan. In het hart van deze wereld blijft de Heer van het leven altijd tegenwoordig, die ons zo liefheeft. Hij laat ons niet in de steek, hij laat ons niet alleen, omdat Hij zich definitief met onze aarde heeft verenigd, en zijn liefde brengt ons ertoe steeds nieuwe wegen te vinden. Hem zij de lof!