Ph. Delhaye, Algemeen Secretaris ITC - 1 januari 1977
Het Concilie van Trente heeft verklaard dat de Kerk niet dwaalt wanneer zij geleerd heeft en nog leert, dat volgens de evangelische en apostolische leer de huwelijksband niet kan verbroken worden wegens overspel. Vgl. Concilie van Trente, 24e Zitting - Leer over het Sacrament van het Huwelijk, Sessio XXIV - Doctrina de sacramento matrimonii (11 nov 1563), 11 Het Concilie heeft evenwel slechts het anathema uitgesproken tegen hen die op dit gebied het gezag van de Kerk afwijzen. De redenen van deze terughoudendheid zijn enerzijds bepaalde aarzelingen die in de loop der geschiedenis tot uiting zijn gekomen (de opvattingen van de Ambrosiaster, van Catharinus en van Cajetanus), en anderzijds perspectieven van oecumenische aard. Men kan dus niet stellen dat het Concilie de bedoeling had de onontbindbaarheid van het huwelijk plechtig als geloofswaarheid te definiëren. Toch zal men rekening moeten houden met de woorden van Pius XI, die in Paus Pius XI - Encycliek
Casti Connubii
Over het Christelijk huwelijk, met inachtneming der in gezin en maatschappij heersende toestanden, noden, dwalingen en misbruiken
(31 december 1930) naar deze canon refereert: "Doch als de Kerk niet gedwaald heeft, noch dwaalt terwijl zij dat leerde en leert, en het daarom absoluut zeker is dat de huwelijksband zelfs niet wegens echtbreuk losgemaakt kan worden, dan is het duidelijk, dat de overige, zoveel zwakkere gronden voor echtscheiding, die gewoonlijk worden aangevoerd, nog veel minder te betekenen hebben en niet in aanmerking mogen komen. Vgl. Concilie van Trente, 24e Zitting - Leer over het Sacrament van het Huwelijk, Sessio XXIV - Doctrina de sacramento matrimonii (11 nov 1563), 11" Paus Pius XI, Encycliek, Over het Christelijk huwelijk, met inachtneming der in gezin en maatschappij heersende toestanden, noden, dwalingen en misbruiken, Casti Connubii (31 dec 1930), 7
