Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

MARIA MARTA: Heiligheid, zoals in de rest van de wereld blijft ook in ons Brazilië het aantal mislukte huwelijken toenemen. Ik heet Maria Marta, hij is Manoel Angelo. Wij zijn 34 jaar getrouwd en al grootouders. Als arts en gezinspsychotherapeut ontmoeten wij zeer veel gezinnen en merken wij bij conflicten tussen paren een duidelijkere moeilijkheid om te vergeven en vergeving te aanvaarden, maar in verschillende gevallen zijn wij het verlangen en de wil tegengekomen om een nieuwe verbintenis tot stand te brengen, iets duurzaams, ook voor de kinderen die uit de nieuwe verbintenis worden geboren.

MANOEL ANGELO: Enkele van deze opnieuw getrouwde stellen zouden weer nader tot de Kerk willen komen, maar wanneer zij zien dat hun de sacramenten worden geweigerd, is hun teleurstelling groot. Zij voelen zich buitengesloten, gebrandmerkt door een onherroepelijk oordeel. Dit grote lijden treft wie erin is verwikkeld, ten diepste; verwondingen die ook een deel van de wereld worden, en het zijn ook onze wonden, van heel de mensheid. Heilige Vader, wij weten dat deze toestanden en deze mensen de Kerk zeer ter harte gaan: wat voor woorden en wat voor tekenen van hoop kunnen wij hun geven?

Paus Benedictus XVI: Beste vrienden, ik dank u voor uw werk als psychotherapeut voor de gezinnen, dat zeer noodzakelijk is. Ik dank u voor alles wat u doet om deze mensen die lijden, te helpen. In werkelijkheid is dit probleem van mensen die gescheiden en opnieuw getrouwd zijn, één van de gevallen van groot lijden van de Kerk van vandaag. En wij hebben geen eenvoudige recepten. Het lijden is groot en wij kunnen alleen de parochies, de mensen, afzonderlijk helpen om deze mensen te ondersteunen het lijden van deze scheiding te dragen. Ik zou zeggen dat het heel belangrijk is dit natuurlijk te voorkomen, dat wil zeggen vanaf het begin de verliefdheid te verdiepen tot een diepgaande, gerijpte beslissing; ook is begeleiding nodig gedurende het huwelijk, opdat de gezinnen nooit alleen staan, maar werkelijk worden begeleid op hun weg. En vervolgens moeten wij, wat deze mensen betreft, zeggen - zoals u hebt gezegd - dat de Kerk hen liefheeft, maar zij moeten deze liefde zien en voelen. Het lijkt mij een belangrijke taak voor de parochie, voor een katholieke gemeenschap, werkelijk al het mogelijke te doen opdat zij zich bemind, geaccepteerd voelen, opdat zij er niet “buiten” vallen, ook al kunnen zij de absolutie en de Eucharistie niet ontvangen: zij moeten zien dat zij ook zo ten volle in de Kerk leven. Als de absolutie in de biecht niet mogelijk is, is misschien echter een voortdurend contact met een priester, met een zielenherder, heel belangrijk, opdat zij kunnen zien dat zij worden vergezeld, begeleid. Verder is het ook zeer belangrijk dat zij voelen dat de Eucharistie echt is en dat men er deel aan heeft, als zij werkelijk in gemeenschap treden met het Lichaam van Christus. Ook zonder het “lichamelijk” ontvangen van het sacrament kunnen wij geestelijk verenigd zijn met Christus in zijn lichaam. En dit te doen begrijpen is belangrijk. Dat zij werkelijk de mogelijkheid vinden om een geloofsleven te leiden, met het Woord van God, met de gemeenschap van de Kerk, en kunnen zien dat hun lijden een geschenk voor de Kerk is, omdat zij zo allen ook ten dienste staan om de stabiliteit van de liefde, van het huwelijk te beschermen; en dat dit lijden niet alleen een fysieke en psychische kwelling is, maar ook een lijden in de gemeenschap van de Kerk om de grote waarden van ons geloof. Ik denk dat hun lijden, als het werkelijk innerlijk wordt aanvaard, een geschenk is voor de Kerk. Zij moeten weten dat zij juist zo de Kerk dienen, zij in het hart van de Kerk zijn. Dank u voor uw inzet.