Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

NIKOS: Kalispera! Wij zijn de familie Paleologos. Wij komen uit Athene. Ik heet Nikos en dit is mijn vrouw Pania. En dit zijn onze twee kinderen, Pavlos en Lydia. Jaren geleden hebben wij met nog twee compagnons een informaticabedrijfje opgestart en daarin alles geïnvesteerd wat wij hadden. Bij het opkomen van de huidige zeer ernstige economische crisis zijn de klanten drastisch afgenomen en degenen die zijn gebleven, stellen de betalingen steeds meer uit. Wij slagen er nauwelijks in de salarissen van twee werknemers te betalen en voor ons, compagnons, blijft er slechts heel weinig over, zodat er iedere dag die voorbijgaat, steeds minder overblijft om onze gezinnen te onderhouden. Onze situatie is er een van de zoveel andere miljoenen. In de stad lopen de mensen rond met gebogen hoofd; niemand heeft nog vertrouwen in iemand, de hoop ontbreekt.

PANIA: Ook wij hebben moeite om in een toekomst voor onze kinderen te geloven, hoewel wij blijven geloven in de voorzienigheid. Er zijn dagen en nachten, Heilige Vader, dat wij ons afvragen hoe wij de moed niet moeten verliezen. Wat kan de Kerk tot al deze mensen zeggen, tot deze personen en gezinnen zonder nog enige vooruitzichten?

Paus Benedictus XVI: Beste vrienden, ik dank u voor dit getuigenis, dat mijn hart en het hart van ons allen heeft geraakt. Wat kunnen wij hierop antwoorden? Woorden zijn ontoereikend. Wij zouden iets concreets moeten doen en wij allen lijden eronder dat wij niet in staat zijn iets concreets te doen. Laten wij het eerst over de politiek hebben: het lijkt mij dat het verantwoordelijkheidsgevoel bij alle partijen zou moeten groeien, dat zij geen dingen beloven die zij niet kunnen waarmaken, dat zij niet alleen stemmen voor zichzelf zoeken, maar verantwoordelijk zijn voor het welzijn van allen en dat men begrijpt dat politiek altijd ook menselijke, morele verantwoordelijkheid is ten overstaan van God en de mensen. Vervolgens, de mensen lijden natuurlijk individueel en moeten vaak zonder een mogelijkheid om zich te verdedigen de situatie accepteren zoals zij is. Toch kunnen wij ook hier zeggen: laten wij trachten dat ieder doet wat hij kan, denkt aan zichzelf, zijn gezin, aan de anderen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, wetend dat offers noodzakelijk zijn om vooruit te komen. Een derde punt: wat kunnen wij doen? Dat is mijn probleem op dit ogenblik. Ik denk dat misschien jumelages tussen steden, gezinnen, parochies zouden kunnen helpen. Wij hebben nu in Europa een netwerk van jumelages, maar het zijn culturele, zeker zeer goede en zeer nuttige uitwisselingen, maar misschien zijn er jumelages nodig in een andere zin: dat werkelijk een gezin van het westen, van Italië, van Duitsland, van Frankrijk ... de verantwoordelijkheid op zich neemt om een ander gezin te helpen. Zo ook de parochies, de steden: dat zij werkelijk de verantwoordelijkheid op zich nemen, in concrete zin helpen. En weest u er zeker van: ik en zeer veel anderen bidden voor u, en dit bidden is niet alleen het zeggen van woorden, maar opent het hart voor God en schept zo ook creativiteit in het vinden van oplossingen. Wij hopen dat de Heer u altijd helpt. Dank u!