Het christelijke getuigenis, de eerste vorm van missioneren, behoort tot de oorspronkelijke roeping van de Kerk die wordt vervuld in trouw aan de van de Heer Jezus ontvangen opdracht: "jullie zullen ... Mijn getuigen zijn in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, en tot het uiteinde van de aarde." (Hand. 1, 8). Als de Kerk Jezus verkondigt als de gekruisigde en verrezene Vgl. Hand. 2, 23-24 , wordt zij steeds meer wat zij in wezen en volgens haar roeping al is: sacrament van gemeenschap en verzoening met God en met de mensen. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1 Gemeenschap en getuigenis van Christus zijn dus twee aspecten van één en dezelfde werkelijkheid, want zowel gemeenschap als getuigenis putten uit dezelfde bron, de heilige Drievuldigheid, en rusten op dezelfde fundamenten: het Woord Gods en de Sacramenten.

De andere godsdienstige handelingen worden daardoor gevoed, en die worden daardoor authentiek, zoals de devoties van de volksvroomheid. De intensivering van het geestelijk leven doet de naastenliefde toenemen en leidt natuurlijkerwijze tot getuigenis. De christen is vóór alles een getuige. En om aan de verwachtingen van onze tijdgenoten te kunnen beantwoorden, vereist ons getuigenis niet alleen een christelijke vorming, die is aangepast aan de begrijpelijkheid van de waarheden van het geloof, maar ook een coherent leven dat met dit geloof overeenstemt.