Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Waarom heeft het Tweede Oecumenische Vaticaanse Concilie ons dan niet een “hoofdstuk” nagelaten dat uitdrukkelijk gewijd is aan het geloof, wanneer dit nog steeds in het middelpunt van de controversie en van het religieuze leven staat? Voorzichtigheid is geboden. Dit veronderstelde verzuim is door sommigen in verband gebracht met één van de programmapunten van het recente Concilie, namelijk dat er geen nieuwe plechtige dogmatische definities worden gegeven; dit heeft in sommigen het idee gewekt dat de dogmatische definities vormen zijn die achterhaald zouden zijn door de katholieke onderrichting, en dat het Concilie daarom beschouwd zou kunnen worden als een bevrijding van de eeuwenoude dogma’s en bijbehorende anathema’s. Het geloof, zegt men, is niet het letterlijk opgevatte dogma; dat bestaat uit vaste formules die enorme en onuitsprekelijke en onuitputtelijke waarheden trachten te definiëren. En dat is zo; ook de H. Thomas leert ons dat de acte van geloof niet eindigt bij de formules die haar uiteenzetten, maar bij de werkelijkheid waarnaar ze verwijzen; maar niet zonder een integrale visie op deze doctrine Vgl. H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. II-II, q. 1, a. 2, ad 2 Ook merkt men op dat het geloof een kracht heeft die ons gegeven is door de Heilige Geest, en dat het daarom zou lijken alsof geen enkele tussenpersoon haar een bepaalde discipline op zou horen te leggen; zo zou men niet zien welke functie een leergezag zou kunnen hebben die haar definieert en onder zijn hoede houdt; zo zou het geloof vrij moeten zijn van beperkingen van buitenaf, en het geweten als innerlijk instrument ter ontcijfering moeten hebben; en men zou onder de mensen daarom verschillende concepties en verschillende geloofsinhouden kunnen hebben.