Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Tijdens de Liturgie van deze dag , zoals wij reeds gezegd hebben, worden er drie oliën gewijd. In deze drievoudige (triade) wijding worden er drie essentiële dimensies van onze Christelijke existentie uitgedrukt, waarover we ons even willen bezinnen.

Allereerst is er de olie van de Catechumenen. Deze olie toont aan, hoe wij reeds in het begin geraakt worden door Christus en door de H. Geest: een innerlijke aanraking door dewelke de Heer de personen naar Hem toetrekt. Door deze eerste zalving, die nog vóór ons doopsel gebeurt, wordt onze blik gericht op de personen, die zich op weg begeven naar Christus, naar diegenen, die op zoek zijn naar het geloof, die zoeken naar God (quaerêre Deum). De olie van de Catechumenen zegt ons, dat het niet alleen de mensen zijn die God zoeken. God zelf is naar ons op zoek gegaan. Het feit dat Hij zelf mens geworden is en in de afgrond van onze menselijke existentie is afgedaald, tot in de nacht van de dood, toont ons hoeveel God de mens, zijn schepsel lief heeft. Gedreven door de Liefde, heeft God zich op weg begeven naar ons “Mij zoekende, bent u gaan zitten, vermoeid... dat zo’n inspanning toch niet vruchteloos weze!” bidden wij in het Dies Irae. God is op zoek naar mij. Wil ik het toegeven? Wil ik dat Hij mij kent, dat Hij mij vindt? God houdt van de mensen. Hij gaat ons voor in de onrust van ons hart, van onze vragen en ons zoeken in de onrust van ons eigen hart. Het “gedreven zijn” om Hem beter te leren kennen, om Hem beter te beminnen, mag in ons niet uitgedoofd worden. In deze zin zouden wij altijd Catechumenen moeten blijven: “Zoek zonder ophouden Zijn Gelaat” zegt de Psalm. (Ps. 105, 4) Augustinus heeft dit becommentarieerd: God is zodanig groot dat Hij oneindig onze kennis, ons hele wezen overstijgt. De Godskennis wordt nooit uitgeput. Heel de eeuwigheid, kunnen wij met een overstijgende vreugde, Hem voortdurend zoeken om Hem meer te kennen en om Hem meer te beminnen. “Ons hart blijft onrustig totdat wij in Hem rusten” heeft Augustinus gezegd in zijn H. Augustinus
Confessiones
Belijdenissen (). Ja, de mens is onrustig, want al wat tijdelijk is, is te weinig. Maar zijn wij onrustig omwille van Hem! Hebben wij ons niet neergelegd bij Zijn afwezigheid, en zoeken wij niet in onze zelfvoldaanheid te leven? Laten we toch zo’n beperkingen of verminderen van ons menselijk wezen niet toelaten! Laten we voortdurend op weg zijn naar Hem, heimwee hebben naar Hem, om op een nieuwe manier altijd nieuwe Kennis en Liefde te ontvangen!