Vanuit deze invalshoek, vanuit de idee, dat de zondag inderdaad de dag van het geloof is, is deze niet minder de dag van de christelijke hoop. De deelname aan de 'maaltijd des Heren' is werkelijk een voorproef van het eschatologisch feestmaal bij gelegenheid van de "bruiloft van het Lam" (Openb. 19, 9). Door de gedachtenis van de verrezen en ten hemel opgestegen Christus te vieren toont het Christenvolk zich "hoopvol wachtend op de komst van Jezus Messias, uw Zoon". Altaarmissaal voor de Nederlandse Kerkprovincie (29 juni 1978), embolisme na het Onze Vader. De christelijke hoop wordt, doorleefd en gevoed in dat intense wekelijks ritme, gist en licht voor elk menselijk hopen. Om die reden worden in het 'universele' gebed niet alleen de zorgen van de christelijke gemeenschap samengevoegd, maar die van geheel de mensheid. De kerk die voor het vieren van de eucharistie bijeen is, getuigt tegenover de wereld, dat zij "vreugde en hoop, verdriet en angst van de mensen van vandaag, vooral van de armen en van hen die hoe ook lijden" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 1 tot de hare maakt. Door de eucharistische offerande op zondag bekroont de Kerk het getuigenis van haar kinderen die, opgeslokt door hun werk en verschillende bezigheden die bij het leven horen, moeite doen om elke dag van de week door de verkondiging van het evangelie en het beoefenen van de deugd van liefde offers te brengen. Daardoor laat de kerk op de meest overtuigende wijze zien, dat zij "als het ware het sacrament, dat wil zeggen het teken en het instrument, van de innige vereniging met God en van de eenheid van heel het menselijk geslacht is". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de Heilige Geest in het leven van de Kerk en de wereld, Dominum et vivificantem (18 mei 1986), 61-64