"Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld" (Mt. 28, 20). Deze belofte van Christus is nog steeds te horen in de Kerk die daarin het vruchtbare geheim van haar bestaan vindt en de bron van haar hoop. Als dag van de verrijzenis is de zondag niet alleen herinnering aan een gebeurtenis uit het verleden, maar vooral viering van de levende aanwezigheid van de verrezen Christus temidden van de zijnen.

Het is voor het op passende wijze verkondigen en beleven van deze aanwezigheid niet voldoende dat de leerlingen van Christus ieder voor zich bidden en inwendig, in het binnenste van hun hart, de dood en verrijzenis van Christus herdenken. Wie de genade van het doopsel ontvangen heeft is niet alleen als individu verlost, maar ook als lidmaat van het mystieke Lichaam die deel uitmaakt van het volk van God. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 9 Het is dan ook van belang, dat de gedoopten bijeenkomen om ten volle uitdrukking te geven aan de eigen identiteit van de Kerk, de ekklesia, de samenkomst die door de verrezen Heer is bijeengeroepen, door Hem die zijn leven gegeven heeft "om de verstrooide kinderen van God samen te brengen" (Joh. 11, 52). Zij zijn één geworden in Christus Vgl. Gal. 3, 28 door het ontvangen van de Geest. Deze eenheid is uitwendig zichtbaar wanneer de Christenen bijeenkomen: zo worden zij zich levendig bewust het volk van vrijgekochte mensen te zijn, samengesteld uit "elke stam en taal en volk en natie" (Openb. 5, 9), en zij getuigen ervan tegenover de wereld. In de samenkomst van de leerlingen wordt in de tijd het beeld van de eerste Christengemeenschap voortgezet, zoals Lucas dat op voorbeeldige wijze in de Handelingen van de apostelen heeft willen weergeven, toen hij schreef dat de eerste gedoopten "zich ernstig toelegden op de leer der apostelen, trouw bleven aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed" (Hand. 2, 42).