In de christelijke ervaring is de zondag allereerst een op Pasen betrokken feest, dat geheel verlicht wordt door de heerlijkheid van de verrezen Christus. Het is de viering van de 'nieuwe schepping'. Wanneer dit in al zijn omvang doorzien wordt, is dit kenmerk onlosmakelijk verbonden met de boodschap die de Schrift ons vanaf de eerste bladzijden meedeelt over de plannen van God met de schepping van de wereld. Als het immers waar is, dat de Zoon bij de "volheid van de tijd" (Gal. 4, 4) mens is geworden, dan is het evenzeer waar, dat Hij, krachtens zijn eigen mysterie als eeuwige Zoon van de Vader, oorsprong en einde van het heelal is. Dat wordt door Johannes bevestigd in de inleiding op zijn evangelie: "alles is door Hem geworden en zonder Hem is niets geworden" (Joh. 1, 3). Dat is ook wat Paulus onderstreept, wanneer hij aan de Kolossenzen schrijft: "Want in Hem is alles geschapen in de hemelen en op aarde, het zichtbare en het onzichtbare Het heelal is geschapen door Hem en voor Hem" (Kol. 1, 16). Deze actieve aanwezigheid van Christus in het scheppingswerk van God wordt ten volle geopenbaard door het paasmysterie waarin Christus door te verrijzen als "eersteling van hen die ontslapen zijn" (1 Kor. 15, 20) de nieuwe schepping begonnen is en de weg heeft geopend tot wat Hij zelf zal voleinden op het moment van zijn terugkomst in heerlijkheid, "wanneer Hij het koningschap aan God de Vader zal overdragen opdat God alles in alles zij" (1 Kor. 15, 24.28).

Vanaf de dageraad der schepping sloot het plan van God dus deze 'kosmische zending' van Christus in. Dit christocentrische perspectief was, geprojecteerd op de hele loop der tijden, aanwezig in de welwillende blik van God toen Hij bij het beëindigen van zijn werk "de zevende dag zegende en hem heilig maakte" (Gen. 2, 3). Dat was dus - volgens het eerste bijbelse scheppingsverhaal van de priesterlijke auteur - de geboorte van de 'sabbat' die zo sterk het Eerste Verbond kenmerkt en in zekere zin de gewijde dag van het nieuwe en eeuwige Verbond aankondigt. Het thema van de "rust van God" Vgl. Gen. 2, 2 en de rust door Hem verleend aan het volk van de uittocht bij de binnenkomst in het beloofde land Vgl. Ex. 33, 14 Vgl. Dt. 3, 20 Vgl. Dt. 12, 19 Vgl. Joz. 21, 44 Vgl. Ps. 95, 11 wordt in het Nieuwe Testament hernomen in een nieuwe belichting, die van de definitieve "sabbatsrust" (Heb. 4, 9). Daarin is Christus zelf door zijn verrijzenis binnengegaan. En het volk van God is geroepen in die rust binnen te gaan door te volharden op zijn weg van kinderlijke gehoorzaamheid. Vgl. Heb. 4, 3-16 Het is dus noodzakelijk de grote bladzijde van de schepping te herlezen en de theologie van de 'sabbbat' te verdiepen om tot een volledig begrip van de zondag te komen.