Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De Zoon van God is in eerste instantie onze broeder geworden (Hebr. 2, 17), in alles aan ons gelijk behalve in de zonde (Hebr. 4, 15), om de mensen te redden. In overeenstemming met enige patristische auteurs (waaronder Ireneüs en Athanasius, zoals hiervoor genoemd in deel III) kan bevestigd worden dat, zelfs al kan er geen sprake zijn van een ’collectieve menswording’, de menswording van de Logos de hele menselijke natuur aangaat. Aangezien één lid van de mensenfamilie Gods eigen Zoon is, zijn alle anderen tot de nieuwe waardigheid verheven van broeders en zusters van Hem. Juist omdat de menselijke natuur die Christus aannam, Zijn identiteit als schepsel behield, werd de menselijke natuur zelf naar een hogere status verheven. Zoals we in de pastorale Constitutie over 2e Vaticaans Concilie - Constitutie
Gaudium et Spes
Over de Kerk in de wereld van deze tijd
(7 december 1965) kunnen lezen, ”heeft Hij zich, als Zoon van God, door Zijn menswording in zekere zin met iedere mens verenigd”. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De Verlosser van de mensen, Redemptor Hominis (4 mrt 1979), 8.13. en anderen Als ’tweede Adam’ recapituleert Christus de mensheid voor God, wordt Hij het hoofd van een vernieuwde familie, en herstelt Hij het beeld van God in zijn vroegere waarheid. Door het mysterie van de liefde van de Vader te openbaren, openbaart Christus de mensheid ten volle aan zichzelf en onthult Hij de hoogste roeping van ieder individu. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over kerkelijke moraalleer, Veritatis Splendor (6 aug 1993), 2