Msgr. Nikola Eterovic - 6 juni 2010
De gemeenschap tussen verschillende leden van eenzelfde Kerk of patriarchaat komt tot stand naar het voorbeeld van de gemeenschap met de universele Kerk en met de opvolger van Petrus, de bisschop van Rome. Op het niveau van de patriarchale Kerk komt de gemeenschap tot uitdrukking middels de synode, die de bisschoppen van heel een gemeenschap rond de patriarch, vader en hoofd van zijn Kerk, verenigt. Op het niveau van de eparchie/het bisdom komt rond de bisschop de gemeenschap van de geestelijkheid, de religieuzen, evenals van de leken, tot stand. Het gebed, de liturgie van de eucharistie en het luisteren naar Gods Woord zijn de momenten die de Kerk verenigen Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de Oosterse Kerken, Orientalium Ecclesiarum (21 nov 1964), 9 en haar terugbrengen tot het wezenlijke, het evangelie. Het komt de bisschop toe te zorgen voor het harmoniseren van het geheel.
De dienaren van Christus, de gewijde mensen - mannen en vrouwen - en allen die proberen Hem van meer nabij te volgen, hebben een grote geestelijke en morele verantwoordelijkheid in de gemeenschap: zij moeten model en voorbeeld voor anderen zijn. De gemeenschap verwacht van hen dat zij concreet en voorbeeldig de waarden van het evangelie beleven. Men zal zich niet erover verbazen te constateren dat veel gelovigen van hen een grotere eenvoud van leven, een reële onthechting met betrekking tot geld en de gemakken van de wereld, een stichtelijke beoefening van de kuisheid en een transparante zuiverheid van zeden verwachten. Deze synode wil behulpzaam zijn bij een dergelijk eerlijk gewetensonderzoek met het doel om de sterke punten te bevorderen en te ontwikkelen en de moed te hebben om de zwakke punten te verbeteren.
Wij moeten het model van de oergemeenschap opnieuw vinden:
“De menigte die het geloof had aangenomen, was één van hart en één van ziel en er was niemand die iets van zijn bezittingen zijn eigendom noemde; integendeel, zij bezaten alles gemeenschappelijk. Met kracht en klem legden de apostelen getuigenis af van de verrijzenis van de Heer Jezus en rijke genade rustte op hen allen. Er was geen enkele noodlijdende onder hen” (Hand. 4, 32-34).
Die Christenen vormden een authentieke gemeenschap, waarin de mensen zich met elkaar solidair voelden, niet alleen in het gebed, maar ook in het dagelijks leven. Onze Kerken hebben dergelijke gemeenschappen nodig, die vaak de grenzen van de parochies overschrijden.
De synode moet de gelovigen bemoedigen om hun rol van gedoopten meer op zich te nemen door pastorale initiatieven te bevorderen, vooral wat het maatschappelijk engagement betreft, samen met de herders van de Kerk. Zij beveelt de geestelijkheid tevens aan om dit engagement van de gelovigen te respecteren en te bemoedigen.
Apostolische verenigingen en bewegingen met een internationale dimensie moeten zich steeds meer aanpassen aan de mentaliteit en het leefmilieu dat hun door de kerkelijke traditie en door die van het land dat hen opneemt, worden geboden. Sommigen stellen voor dat dergelijke verenigingen, evenals de congregaties van westerse oorsprong, zich de oosterse traditie eigen maken en zich voeden met de spiritualiteit van het oosten, evenals dat zij zorg ervoor dragen werkzaam te zijn in gemeenschap met de bisschop en hun kennis verdiepen van de tradities, de cultuur en vooral de taal van het land.