Msgr. Nikola Eterovic - 6 juni 2010
Deze gemeenschap binnen de katholieke Kerk komt vooral tot uitdrukking door twee tekens: het doopsel en de eucharistie in de gemeenschap met de bisschop van Rome, de opvolger van Petrus, coryfee van de apostelen (hâmat ar-Rusul), “het blijvend en zichtbaar beginsel en fundament van de eenheid in geloof en gemeenschap” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 18. Het Wetboek
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium
Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken (1 oktober 1991) heeft op het vlak van de wet deze gemeenschap van leven in de ene Kerk van Christus gecodificeerd. Ook de Congregatie voor de Oosterse Kerken en de verschillende decasteries van de Romeinse Curie staan ten dienste van deze gemeenschap.
Op het vlak van de interkerkelijke betrekkingen tussen katholieken wordt in ieder land deze gemeenschap tot uitdrukking gebracht door de Vergadering van Patriarchen en Bisschoppen, opdat het christelijk getuigenis oprechter, geloofwaardiger en vruchtbaarder is. Om de eenheid in verscheidenheid te bevorderen is het noodzakelijk het confessionalisme te overwinnen in wat het aan beperkts en overdrevens heeft, de geest van samenwerking tussen de verschillende gemeenschappen te bemoedigen, de pastorale activiteit te coördineren en spirituele wedijver en niet rivaliteit te stimuleren. Men zou kunnen voorstellen dat er van tijd tot tijd (bijvoorbeeld iedere vijf jaar) een vergadering het hele episcopaat in het Midden-Oosten bijeenbrengt.
In de stad gebeurt het dat de gelovigen van de verschillende Kerken sui iuris de dichtstbij zijnde katholieke Kerk bezoeken of die waarin zij zich het meest op hun gemak voelen; men beveelt hun echter aan trouw te blijven aan de eigen gemeenschap van herkomst, waarin zij zijn gedoopt. Overigens is het een goede zaak dat Christenen zich lid voelen van de katholieke Kerk in het Midden-Oosten en niet alleen lid van een particuliere Kerk.