Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Bekering tot het christelijk geloof wordt gezien als de vrucht van een berekenend proselitisme, niet van een authentieke religieuze overtuiging. Voor de moslim wordt zij vaak door de wetten van de staat verboden. Ook de christen ondervindt druk en verzet, hoewel veel lichter, van de kant van de familie of de stam, maar hij blijft vrij om van godsdienst te veranderen. In enkele gevallen heeft bekering tot de islam niet plaats uit religieuze overtuiging, maar om persoonlijke belangen, vooral om zich te kunnen bevrijden van eigen verplichtingen ten opzichte van moeilijkheden van huiselijke aard. Soms kan zij zich ook voordoen onder druk van islamitisch proselitisme. Sommige antwoorden op de Lineamenta bevestigen het resoluut afwijzen van christelijk proselitisme, ook al wordt daarbij opgemerkt dat dit openlijk wordt gepraktiseerd door enkele ”evangelische” gemeenschappen. In feite heeft de kwestie van de verkondiging een dieper gaande reflectie nodig, die aan de verschillen in begrippen en houding bij moslims en christenen aandacht besteedt. Een eerlijke dialoog zou dit onderwerp ter sprake moeten brengen om tot een gemeenschappelijke houding te komen, die het recht van iedere persoon en zijn volledige vrijheid van geweten respecteert, tot welke godsdienst hij ook behoort.

Het standpunt van de Kerk over dit onderwerp is door de Heilige Vader tot uitdrukking gebracht: “Wie in de naam van de Kerk liefdadigheid beoefent, zal nooit proberen de ander het geloof van de Kerk op te dringen. Hij weet dat de liefde in haar zuiverheid en onbaatzuchtigheid het beste getuigenis is voor de God in wie wij geloven en die ons tot liefde brengt”. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 31. c.