Paus Benedictus XVI - 25 mei 2006
Wij constateren veel vooruitgang op het gebied van de oecumene en toch verwachten we steeds nog iets meer. Sta mij toe vandaag op twee kwesties iets uitvoeriger de aandacht te vestigen.
De eerste betreft de charitatieve dienst van de Kerken. Talrijke broeders en zusters verwachten van ons de gave van de liefde, van het vertrouwen, van het getuigenis, van concrete geestelijke en materiële bijstand. Naar die kwestie heb ik verwezen in mijn eerste encycliek Paus Benedictus XVI - Encycliek
Deus Caritas Est
God is Liefde
(25 december 2005), waar ik opmerk: “De naastenliefde, verankerd in de liefde tot God, is op de eerste plaats een opdracht aan iedere individuele gelovige, maar ook aan de gezamenlijke kerkelijke gemeenschap, en wel op alle niveaus, van de lokale gemeenschap en de particuliere Kerk tot aan de universele Kerk toe. Ook de Kerk als gemeenschap moet de liefde in praktijk brengen.” Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 20 We mogen het fundamentele idee niet vergeten dat vanaf het eerste begin de vaste basis heeft gevormd van de eenheid van de leerlingen: “In de gemeenschap van de gelovigen mag er geen armoede bestaan in de zin dat iemand verstoken is van de goederen die voor een menswaardig bestaan noodzakelijk zijn.” Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 20 Deze wezenlijke gedachte is altijd actueel, al zijn in de loop der eeuwen de vormen van de broederlijke hulpverlening wel veranderd; het aannemen van de huidige charitatieve uitdagingen is in hoge mate afhankelijk van onze gemeenschappelijke samenwerking. Het verheugt mij dat deze kwestie veel weerklank in de wereld vindt, in de vorm van talrijke oecumenische initiatieven. Ik stel met voldoening vast dat in de gemeenschap van de katholieke Kerk en in de andere Kerken en kerkelijke gemeenschappen verscheidene nieuwe vormen van charitatieve activiteit zich verspreid hebben en reeds bestaande vormen nieuwe kracht hebben gekregen – vormen waarin dikwijls een link wordt gelegd tussen evangelisatie en liefdadigheid. Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 30. b Het lijkt alsof, ondanks alle verschillen die op het gebied van de interconfessionele dialoog overwonnen moeten worden, het gerechtvaardigd is aan de oecumenische gemeenschap van de leerlingen van Christus, op zoek naar de volledige eenheid, de charitatieve inzet toe te kennen. Wij kunnen ons allemaal inpassen in de samenwerking ter ondersteuning van de behoeftigen, door gebruik te maken van dit netwerk van wederzijde betrekkingen, dat de vrucht is van onze dialoog en van gemeenschappelijk optreden. In de geest van het evangelische gebod moeten wij deze toegewijde zorg voor onze behoeftige broeders en zusters op ons nemen, wie ze ook zijn. Met betrekking hiertoe heb ik in mijn encycliek geschreven dat “voor een betere ontwikkeling van de wereld de gemeenschappelijke stem en de inzet van de christenen nodig is opdat ‘de rechten en noden van alle mensen geëerbiedigd worden, met name van de armen, de mensen zonder aanzien, de weerlozen’”. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 30. b Allen die deelnemen aan onze bijeenkomst wens ik vandaag toe dat de beoefening van de broederlijke ‘caritas’ ons steeds nader tot elkaar mag brengen en ons getuigenis voor Christus geloofwaardiger voor de wereld mag maken.
