Terwijl blijft staan wat gezegd is over de eerste plicht van het gezin, is het de taak van de school bij het werk van de ouders behulpzaam te zijn en het aan te vullen door de kinderen en jongeren waardering bij te brengen voor de 'seksualiteit als waarde en taak van de hele persoon, geschapen als man en vrouw, naar het beeld van God'. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 32

De tussenpersoonlijke dialoog die voor de seksuele opvoeding vereist is, tracht in degene die opgevoed moet worden een innerlijke bereidheid te doen ontstaan welke geschikt is het gedrag van de persoon te motiveren en te leiden. Een dergelijke houding nu is nauw verbonden met waarden die geïnspireerd zijn door het begrip van het leven. De seksuele opvoeding, welke niet herleid kan worden tot loutere leerstof of theoretische kennis, bestaat niet in een programma dat geleidelijk afgewikkeld moet worden, maar is een bijzonder doel dat bereikt moet worden, namelijk de affectieve volwassenheid van de leerling, de beheersing van zichzelf en het juiste gedrag in de sociale betrekkingen.

De school kan op verschillende manieren bijdragen aan de verwezenlijking van dit doel. Alle vakken kunnen de gelegenheid bieden onderwerpen inzake de seksualiteit onder ogen te zien; de leraar moet dat altijd op positieve wijze en met grote fijngevoeligheid doen door concreet de gelegenheden en methoden te toetsen.

De individuele seksuele opvoeding behoudt altijd een voorrangswaarde en kan niet zonder onderscheid aan ieder lid van de schoolgemeenschap worden toevertrouwd. Zoals namelijk in het vervolg zal worden duidelijk gemaakt, vereist deze opvoeding van de opvoeder behalve een juist oordeel, verantwoordelijkheidszin, beroeps bekwaamheid, affectieve rijpheid en discretie, ook een opvallende gevoeligheid om het kind en de puber vertrouwd te maken met de problemen van de liefde en het leven zonder hun psychologische ontwikkeling te verstoren.

Ook wanneer de opvoeder de nodige hoedanigheden bezit voor een seksuele opvoeding in groepsverband, moet hij nog altijd de concrete situatie van de groep zelf in aanmerking nemen. Dit geldt vooral in het geval van gemengde groepen waarvoor bijzondere voorzorgen moeten worden genomen. In alle gevallen moeten de verantwoordelijke gezagsdragers met de ouders onderzoeken of het nuttig is op deze wijze door te gaan. Gezien de ingewikkeldheid van het probleem is het goed gelegenheid tot gesprekken te geven om degenen die men wil opvoeden te helpen raad of verduidelijkingen te vragen die hij tegenover anderen niet kan uitspreken wegens een natuurlijk schaamtegevoel. Alleen een nauwe samenwerking tussen de school en het gezin zal een nuttige uitwisseling van ervaringen kunnen waarborgen tussen ouders en leerkrachten voor het welzijn van de leerlingen. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 58

Het komt de bisschoppen toe aanwijzingen te geven over de seksuele opvoeding in groepsverband, vooral als deze gemengd zijn, met inachtneming van de schoolwetgeving en de plaatselijke omstandigheden.

Het kan soms gebeuren dat bijzondere omstandigheden in het schoolleven een tijdige ingreep noodzakelijk maken. In dat geval moet de schoolleiding overeenkomstig het samenwerkingsbeginsel contact opnemen met de belanghebbende ouders om het eens te worden over een geschikte oplossing.

Personen die door bekwaamheid en evenwichtigheid bijzonder geschikt zijn en het vertrouwen van de ouders genieten zouden kunnen worden uitgenodigd particuliere gesprekken met de leerlingen te houden om hen te helpen hun affectieve rijpheid te ontwikkelen en de juiste richting te geven aan hun relaties. Dergelijke bemiddelingen van persoonlijke leiding zijn vooral nodig in moeilijkere gevallen, als tenminste de ernst van de situatie niet het beroep op een specialist noodzakelijk maakt.

De vorming en ontwikkeling van een harmonische persoonlijkheid vragen een serene sfeer, resultaat van een goede verstandhouding, onderling vertrouwen en samenwerking tussen de verantwoordelijken. Dit wordt bereikt door wederzijdse eerbiediging van de specifieke bevoegdheden van de verschillende opvoeders, van hun verantwoordelijkheden en de keuzen van de verschillende middelen die hun ter beschikking staan.