De pastoraal betreffende het Doopsel van kinderen heeft grote steun ontvangen door de uitvaardiging van het nieuwe rituaal dat volgens de richtlijnen van het Tweede Vaticaans Concilie is samengesteld. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Het Doopsel van kinderen, Ordo Baptismi parvulorum (15 mei 1969) Maar toch zijn de moeilijkheden welke christelijke ouders en pastores ondervinden wegens de snelle verandering van de samenleving die de geloofsopvoeding en volharding van de jongeren bemoeilijkt, niet helemaal weggenomen.

Want vele ouders maken zich angstig, omdat ze zien dat hun kinderen het geloof en het ontvangen van de Sacramenten opgeven, hoewel zij zich hebben ingespannen hun een christelijke opvoeding te geven; sommige priesters vragen zich zelfs af of zij niet strenger moeten zijn voordat zij kinderen tot het Doopsel toelaten. Sommigen achten het wenselijker, het Doopsel uit te stellen tot een min of meer langdurig catechumenaat is volbracht; anderen verlangen zelfs dat de leer over de noodzakelijkheid van het Doopsel - tenminste wat de kinderen betreft - opnieuw wordt onderzocht en wensen dat de viering van het Doopsel wordt uitgesteld tot de leeftijd waarop men een verbintenis kan aangaan, misschien zelfs tot het begin van de volwassen leeftijd.

Maar toch wekt deze opnieuw gestelde vraag over de overgeleverde grondbeginselen van de Sacramenten pastoraal in de kerk natuurlijk de gewettigde vrees, dat een zo belangrijke leer als de leer over de noodzakelijkheid van het Doopsel in gevaar wordt gebracht; van de andere kant nemen vele ouders er aanstoot aan, wanneer zij zien dat het Doopsel wordt geweigerd of uitgesteld, dat zij zich tenvolle van hun plicht bewust, voor hun kinderen vragen.

Daar de zaken zo liggen, en om te beantwoorden aan de vele tot haar gerichte verzoeken, heeft de heilige Congregatie voor de Geloofsleer na meerdere bisschoppenconferenties te hebben geraadpleegd, deze instructie samengesteld. Zij stelt zich voor de voornaamste delen van de leer over deze zaak in herinnering te roepen, waardoor zowel de duurzame praktijk van de Kerk door de eeuwen heen als gewettigd wordt bewezen alsook haar blijvende geldigheid wordt aangetoond, niettegenstaande de tegenwoordig gerezen moeilijkheden. Tenslotte wil zij enige hoofdlijnen van pastoraal handelen aangeven.