Er bestaat een nauwe band tussen het mysterie van de Kerk en het mysterie van de Eucharistie.

1. De Eucharistie bevat werkelijk, wat de grondslag van het bestaan en de eenheid van de Kerk is, namelijk het lichaam van Christus dat als offer wordt aangeboden en als brood van eeuwig leven aan de gelovigen wordt gegeven. Het sacrament van het lichaam en bloed van Christus dat aan zijn Kerk wordt gegeven om deze tot stand te brengen, sluit van nature het volgende in:

• de ambtelijke macht die Christus aan zijn apostelen en hun opvolgers, de bisschoppen en priesters, heeft gegeven, om sacramenteel de priesterlijke daad tegenwoordig te stellen waardoor Hij zich eens voor al in de Heilige Geest aan de Vader heeft aangeboden en zichzelf aan de gelovigen heeft gegeven, opdat zij in Hem één zouden zijn;

• de eenheid van dit ambt dat in naam van Christus, het Hoofd van de kerk, en dus in hiërarchische gemeenschap van de ambtsdragers moet worden vervuld;

• het geloof van de Kerk dat in het eucharistisch handelen zelf wordt beleden en waardoor zij in de Heilige Geest antwoord geeft op de gave van Christus zoals deze in waarheid is.

• Wanneer het sacrament van de Eucharistie aldus in deze drie bestanddelen integraal wordt begrepen, betekent het een echte eenheid die Hijzelf tot stand heeft gebracht, de eenheid van de zichtbare Kerk van Christus welke niet teloor mag gaan. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 3 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 4

2. 'Als handelen van Christus en van het hiërarchisch geordend volk van God vormt de viering van de mis zowel voor de wereldkerk als voor de plaatselijke Kerk en voor elk van de christenen het middelpunt van heel het christelijk leven'. Congregatie voor de Goddelijke Eredienst, Algemene Inleiding op het Romeins Missaal, Institutio Generalis Missalis Romani (26 mrt 1970). Hfd I, n. 1 Wanneer de Kerk in het Misoffer het mysterie van Christus viert, viert zij haar eigen mysterie en openbaart zij op concrete wijze haar eenheid.

• De Christenen die rond het altaar bijeen zijn, bieden door de handen van de priester die optreedt uit Christus' naam het offer aan en vertegenwoordigen de gemeenschap van het volk van God dat in de belijdenis van een zelfde geloof is verenigd. Zo vormen zij het teken en als het ware de afvaardiging van een wijder tegenwoordigheid.

• Reeds op zichzelf genomen, is de misviering een geloofsbelijdenis waarin heel de Kerk zich herkent en uit. Let men op de bewonderenswaardige inhoud van de eucharistische gebeden en op de rijkdom die in de andere, vaste of met de liturgische jaarkring wisselende delen van de mis ligt besloten en bedenkt men, dat de woordliturgie en de eucharistische liturgie slechts één enkele daad van eredienst uitmaken, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 4 dan zal men zonder moeite inzien, dat het beginsel 'lex orandi lex credendi' maar al te waar is. Vgl. Paus Pius XI, Encycliek, Over het feest van Christus Koning, Quas Primas (11 dec 1925), 18 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 5 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 2.6 Daarmee krijgt de mis een catechetische waarde die door de jongste liturgiehervorming terecht is erkend en naar voren is gehaald. In de loop der eeuwen heeft de Kerk er trouwens zorgvuldig over gewaakt in de liturgieviering de belangrijkste thema's en de meest zinvolle verworvenheden van het gemeenschappelijk geloof binnen te brengen. Zij deed dit ofwel met behulp van nieuwe teksten ofwel door nieuwe liturgische feesten in te stellen.

3. De verhouding tussen de plaatselijke Eucharistieviering en heel de kerkgemeenschap krijgt nog eens extra nadruk door de bijzondere vermelding welke in de eucharistische gebeden van de paus, de plaatselijke bisschop en de andere tot het bisschoppencollege behorende bisschoppen wordt gemaakt.

Wat wij zojuist over de Eucharistie als middel- en hoogtepunt van heel het christelijk leven hebben gezegd, geldt weliswaar voor de Kerk in haar geheel en voor al haar leden, maar toch heel in het bijzonder voor hen die een actief aandeel nemen in de misviering en bovenal voor degenen die daarbij Christus' lichaam nuttigen. Want de eucharistische Communie tijdens de Misviering is de meest volmaakte vorm van deelneming aan de Eucharistie, in gehoorzaamheid aan het woord van de Heer: 'Neemt en eet'. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 55. 'De meer volmaakte deelneming aan de Mis' Vgl. Congregatie voor de Riten, Over de Eredienst van de Eucharistie, Eucharisticum Mysterium (25 mei 1967), 12 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 22. Het is niet voldoende dezelfde doop te hebben ontvangen om tot de eucharistische Communie toegang te krijgen. Want de deelneming aan de Eucharistie brengt de volledige geloofsbelijdenis en inlijving in de Kerk tot uitdrukking, waartoe het sacrament van het Doopsel inleidt. Dit sacrament 'vormt daarom de sacramentele band van de eenheid die zijn kracht uitoefent tussen allen die erdoor zijn wedergeboren. Toch is het Doopsel op zich niet meer dan een eerste begin. Want het is immers geheel gericht op het verkrijgen van de volheid van leven in Christus. Daarom is het Doopsel gericht op de volledige belijdenis van het geloof, op de volledige inlijving in het heilsinstituut zoals Christus zelf het heeft gewild, kortom op de volledige opneming in de eucharistische gemeenschap'