Het is zeer zeker te betreuren, dat enkele tegenstanders van het Concilie van Chalcedon uit de oudheid, die eveneens monofysieten worden genoemd, zulk een klare, zuivere en volledige geloofsleer verworpen hebben op grond van enkele verkeerd begrepen uitdrukkingen van de oude vaders. Want al verzetten zij zich tegen Eutyches met zijn ongerijmde bewering over de vermenging van de twee naturen in Christus, toch hielden zij hardnekkig vast aan de bekende formule: "Eén mensgeworden natuur van het Woord Gods". Deze formule gebruikte de H. Cyrillus van Alexandrië Alinea 30 als afkomstig van St. Athanasius, maar in orthodoxe zin, omdat hij natuur voor persoon bezigde. Maar door de vaders van Chalcedon werd het onvaste en onzekere voorgoed uit die termen weggenomen. Immers door voor de menswording van Christus precies dezelfde terminologie te gebruiken als in de leer over de Heilige Drie-eenheid, vereenzelvigden zij enerzijds natuur en essentie, anderzijds persoon en hypostase. Zij oordeelden, dat deze laatste twee synoniemen scherp onderscheiden moesten worden van de eerste twee, terwijl de bovengenoemde dissidenten natuur gelijk stellen met persoon, en niet met essentie. Volgens het algemeen aanvaarde en zuivere taalgebruik moet men bij God spreken van één natuur en drie personen en bij Christus van één persoon en twee naturen.

Dit laatste is de reden, dat ook nu enkele afgescheiden groepen in Egypte, Ethiopië, Syrië, Armenië en elders bij hun formulering van de leer over de menswording des Heren hoofdzakelijk in de terminologie, naar het schijnt, afwijken van de rechte weg, zoals men mag afleiden uit hun liturgische en theologische documenten.

Trouwens, reeds in de twaalfde eeuw zette een schrijver, die bij de Armeniërs hoog in aanzien stond, zijn gedachten hierover aldus openhartig uiteen:

"Wij zeggen, dat Christus één natuur is, niet door samensmelting zoals Eutyches meende, ook niet door verminking zoals Apollinaris wilde, maar wij vatten dat op volgens Cyrillus van Alexandrië, die in zijn boek H. Cyrillus van Alexandrië
Scholia adversus Nestorium () zegt: Eén is de natuur van het mensgeworden Woord zoals ook de vaders hebben geleerd... En ook wij belijden dit krachtens de overlevering der heiligen, zonder echter volgens de opvatting van de ketters in de vereniging van Christus een samensmelting, verwisseling of verandering in te brengen. Wij spreken dus van één natuur, maar in de zin van hypostase, gelijk ook gij in Christus belijdt. Dit is juist en wordt door ons toegegeven, en het stemt volkomen overeen met onze formulering: Eén natuur ... Wij hebben er ook niets op tegen, dat men spreekt van "twee naturen", als men dit maar niet verstaat van een verdeling gelijk Nestorius dit doet, maar om tegen Eutyches en Apollinaris het niet-vermengd-zijn te laten uitkomen." Alinea 10.19.24

Als dan het hoogtepunt van vreugde en heilige blijdschap bestaat in de verwezenlijking van dit psalmwoord: "Zie, hoe goed en lieflijk het is, als broeders eendrachtig samen zijn" (Ps. 132, 1), en als de glorie Gods, verbonden met het hoogste geluk van allen, dan pas schittert, wanneer de schapen van Christus door de volledige waarheid en volmaakte liefde verenigd worden, mogen dan zij, over wie wij hierboven met liefde en smart gesproken hebben, bedenken, of het geoorloofd en goed is zich wegens een aanvankelijke dubbelzinnigheid van woorden nog verre te houden van de ene H. Kerk, gegrondvest op saffieren Vgl. Jes. 54, 11 , dat wil zeggen op de profeten en de apostelen, met Christus Jezus als hoeksteen! Vgl. Ef. 2, 20