H. Paus Johannes Paulus II - 6 januari 1983
Heel het leven van de Kerk is gedompeld in de verlossing, ademt de verlossing. Christus is uit de schoot van de Vader in onze wereld gekomen om ons vrij te kopen; om ons te verlossen heeft Hij heeft aan de Kerk Zijn lichaam en bloed nagelaten “ter gedachtenis aan Hem” Vgl. Lc. 22, 19 Vgl. 1 Kor. 11, 24-25 en Hij heeft de Kerk gemaakt tot bedienares van de verzoening door de macht om de zonden te vergeven Vgl. Joh. 20, 23 Vgl. 2 Kor. 5, 18-19 .
De verlossing wordt aan de menselijke persoon toebedeeld dank zij de verkondiging van het woord Gods en de sacramenten. Het is deze goddelijke heilseconomie die de Kerk opbouwt als lichaam van Christus “als universeel sacrament van het heil” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 48. Het Doopsel, Sacrament van de wedergeboorte in Christus, neemt de gelovigen op vitale wijze op in die stroom die ontspringt aan de Verlosser. Het vormsel verbindt hen nauwer met de Kerk en versterkt hen als getuigen van Christus en in hun liefde voor Christus en voor de naaste die onderling samenhangen. In het bijzonder stelt de eucharistie het gehele werk van de verlossing tegenwoordig dat door heel het jaar voortgezet wordt in de viering van de goddelijke mysteries; daarin schenkt de Verlosser die werkelijk tegenwoordig is onder de heilige gedaanten, zichzelf aan de gelovigen en Hij brengt hen steeds dichter “bij die liefde die sterker is dan de dood” H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de Goddelijke Barmhartigheid, Dives in Misericordia (30 nov 1980), 13, Hij verenigt hen met zichzelf en tegelijk met elkaar. Op deze wijze bouwt de eucharistie de Kerk op, aangezien zij teken en oorzaak is van de eenheid van het volk Gods en dus bron en hoogtepunt van geheel het christelijk leven 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 11. Het Sacrament van de boete zuivert de gelovigen, zoals hier nader uiteengezet zal worden. Het sacrament van de wijding maakt hen die uitverkoren zijn, gelijkvormig aan Christus, eeuwige Hogepriester, en geeft hun de macht de Kerk te weiden in Zijn naam, door het onderricht van het woord en door de genade Gods, vooral in de eucharistische eredienst. In het huwelijk “wordt de waarachtige huwelijksliefde opgenomen in de goddelijke liefde en zij wordt geleid door en verrijkt met de verlossingskracht van Christus en de heilskracht van de Kerk” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 48. De ziekenzalving tenslotte verenigt het lijden van de christenen met het lijden van de Verlosser en zuivert hen met het oog op de volledige verlossing van de menselijke persoon, ook in Zijn lichaam, en bereidt hen voor op de zaligmakende ontmoeting met de ene God in drie Personen.
Vervolgens zijn er nog de verschillende elementen van de godsdienstige praktijk van de christenen, vooral die welke men aanduidt met de naam ,sacramentalia’, alsook de vormen van een oprechte volksdevotie, die eveneens hun werkdadigheid ontvangen van de geestelijke rijkdom die zonder onderbreking ontspringt aan de kruisdood en de verrijzenis van Christus de Verlosser, en die een voortdurend hernieuwd en levend contact van de gelovigen met de Heer vergemakkelijken.
Aangezien heel de werkzaamheid van de Kerk gekarakteriseerd wordt door de omvormende kracht van de verlossing door Christus en de Kerk zonder ophouden put uit die heilsbronnen Vgl. Jes. 12, 3 , is het duidelijk dat het Jubileum van de Verlossing – zoals ik gezegd heb tot het heilig college op 23 december jl. – niets anders moet zijn dan “een gewoon jaar dat op buitengewone wijze gevierd wordt: de genade van de verlossing die wij bezitten en die wij gewoonlijk beleven in en door de structuur zelf van de Kerk, wordt een buitengewone gave door het bijzondere karakter van deze viering” H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Toespraak over het komend heilig jaar tot de Curie-Kardinalen bij hun overbrengen van de Kerstwensen, Opgaan naar de Verlosser (23 dec 1982), 3. Op deze wijze krijgen het leven en de activiteit van de Kerk het karakter van een jubileum in dit Jaar van de Verlossing dat een speciale indruk op het gehele leven van de Kerk moet achterlaten, opdat de christenen in hun concrete leven opnieuw heel de rijkdom kunnen ontdekken van het heil waaraan zij door hun doopsel deelachtig zijn geworden, en opdat zij zich gedreven voelen door de liefde van Christus “sinds zij hebben ingezien dat, als Eén is gestorven voor allen, allen gestorven zijn. En Hij is voor allen gestorven, opdat zij die leven, niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem die ter wille van hen is gestorven en verrezen” (2 Kor. 5, 14-15). Aangezien de Kerk de uitdeelster is van de veelvormige genade Gods, zal de goddelijke heilseconomie verwerkelijkt worden door middel van de verschillende vormen die het Jubeljaar van de Verlossing zal aannemen, naargelang de Kerk aan dit Jaar een bijzondere betekenis weet te geven.
Uit dit alles vloeit voort dat deze gebeurtenis een uitgesproken pastoraal karakter moet hebben. Het gaat erom die diepe zin en de verborgen schoonheid te onderscheiden van dit Jaar dat de Heer ons laat vieren, doordat wij de sacramentele heilsbedeling van de Kerk herontdekken en praktisch beleven, want daardoor komt de genade van God in Jezus Christus tot ieder van ons en tot heel de christengemeenschap.
Van de andere kant moet het duidelijk zijn dat in deze bijzondere periode waarin iedere christen opgeroepen wordt zijn roeping tot verzoening met de Vader in de Zoon dieper te verwerkelijken, het doel van het Jaar slechts bereikt zal worden als ieder afzonderlijk en allen tezamen zich werkelijk inzetten voor de verzoening, niet alleen tussen alle leerlingen van Christus maar eveneens tussen alle mensen, en voor de vrede tussen alle volkeren. Een authentiek christelijk geloof en leven moeten noodzakelijkerwijs uitmonden in een liefde die de waarheid en de rechtvaardigheid bevorderd.
