Deze
Brief is een heel rijke tekst die uit het hart komt en het hart raakt. De kern ervan is – hoe zou het anders kunnen? – de persoon van Christus, die voorgesteld wordt als Degene die lijdt en bemint, de Gekruisigde en Verrezene: “Als Hij gescholden werd, schold Hij niet terug. Als men Hem leed aandeed, uitte Hij geen dreigementen ... Door zijn striemen zijt gij genezen” (
1 Pt. 2, 23, e.v.). Uitgaande van deze kern, van Christus, is de Brief ook een inleiding op de fundamentele christelijke sacramenten van doop en Eucharistie en een toespraak tot de priesters, wiens medepriester Petrus naar eigen zeggen is. Hij spreekt tot de priesters van alle generaties als degene die door de Heer persoonlijk belast werd de schapen te weiden en heeft zo op een bijzondere manier een priesterlijk mandaat gekregen. Wat zegt ons de heilige Petrus dan – precies in dit
Priesterjaar – over de taak van de priester? Vooreerst ziet hij het priesterambt volledig vanuit Christus. Hij noemt Christus “de herder en behoeder van uw zielen” (
1 Pt. 2, 25). Daar waar de Nederlandse vertaling spreekt over “behoeder”, gebruikt de Griekse tekst het woord “
episcopos” (
bisschop). Een beetje verder wordt Christus “
archipoímen” (“
opperherder”) genoemd. Het is verrassend dat Petrus Christus “bisschop” noemt – “bisschop van de zielen”. Wat bedoelt hij daarmee? In het Griekse woord “
episcopos” is het woord “zien” vervat; daarom wordt het vertaald door “behoeder”, dat betekent “opzichter”. Maar het gaat zeker niet om een uitwendig toezicht, zoals een gevangenisbewaker bijvoorbeeld doet. Het gaat eerder om een visie van boven – een visie vanuit Gods verhevenheid. Een visie vanuit Gods perspectief is de kijk van de liefde die de ander wil dienen, die hem wil helpen om werkelijk zichzelf te worden. Christus is de “bisschop van de zielen”, zegt Petrus ons. Dat betekent dat Hij ons ziet vanuit Gods perspectief. Door vanuit God te kijken, heeft men een totaalblik, ziet men de gevaren maar ook de hoop en de kansen. In Gods perspectief ziet men de essentie, ziet men de innerlijke mens. Als Christus de bisschop van de zielen is, dan heeft dit de bedoeling te vermijden dat de ziel in de mens verarmt; ervoor te zorgen dat de mens zijn essentie, zijn bekwaamheid tot waarheid en liefde behoudt; ervoor te zorgen dat hij God leert kennen; dat hij niet in een doodlopende straat terechtkomt; dat hij zichzelf niet verliest door isolement, maar open blijft voor het geheel. Jezus, “bisschop van de zielen”, is het prototype van ieder bisschoppelijk en priesterlijk ambt. Bisschop zijn, priester zijn, betekent in dit perspectief: de positie van Christus op zich nemen; denken, zien en handelen vanuit Zijn verheven positie; vanuit Hem ter beschikking staan van de mensen opdat zij het leven vinden.
