Alleen die gewoonte door een gemeenschap van gelovigen ingevoerd, heeft kracht van wet, welke door de wetgever goedgekeurd is, overeenkomstig de canones die volgen.

§ 1 Geen enkele gewoonte die in strijd is met het goddelijk recht, kan kracht van wet verkrijgen.
§ 2 Evenmin kan kracht van wet verkrijgen een gewoonte tegen of buiten het canoniek recht, tenzij ze redelijk is; een gewoonte echter die in het recht uitdrukkelijk afgekeurd wordt, is niet redelijk.

Geen enkele gewoonte verkrijgt kracht van wet, tenzij ze door een gemeenschap ten minste bekwaam om een wet te ontvangen, onderhouden is met de bedoeling om recht in te voeren.

Tenzij ze door de bevoegde wetgever speciaal goedgekeurd is, verkrijgt een gewoonte in strijd met het geldend canoniek recht of buiten een canonieke wet, slechts kracht van wet als ze wettig gedurende dertig doorlopende en volle jaren onderhouden werd; maar tegen een canonieke wet die een clausule bevat die toekomstige gewoonten verbiedt, kan slechts een sinds honderd jaar of sinds onheuglijke tijden bestaande gewoonte opwegen.

De gewoonte is de beste uitlegster van wetten.

Onverminderd het voorschrift van can. 5 wordt een gewoonte, hetzij tegen hetzij buiten de wet, door een daarmee strijdige gewoonte of wet herroepen; maar tenzij ze dit uitdrukkelijk vermeldt, herroept een wet geen sinds honderd jaar of sinds onheuglijke tijden bestaande gewoonten, noch een universele wet particuliere gewoonten.