Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Een aflaat is de kwijtschelding voor God van een tijdelijke straf voor zonden die reeds wat hun schuld betreft uitgewist zijn; de christengelovige, die in de goede gesteltenis is en aan zekere en welomschreven voorwaarden voldoet, verkrijgt deze door de hulp van de Kerk, die als bedienares van de verlossing de schat van genoegdoening van Christus en de Heiligen gezagvol beheert en aanwendt.

Een aflaat is gedeeltelijk of volledig, naargelang hij gedeeltelijk of volledig bevrijdt van de tijdelijke straf die voor de zonden verschuldigd is.

Iedere gelovige kan hetzij gedeeltelijke hetzij volle aflaten ofwel voor zichzelf verdienen, ofwel bij wijze van smeekbede voor overledenen aanwenden.

§ 1 Buiten het hoogste gezag van de Kerk kunnen alleen zij aflaten verlenen aan wie deze macht door het recht toegekend wordt of door de Paus verleend.
§ 2 Geen enkel gezag lager dan de Paus kan de macht om aflaten te verlenen aan anderen overdragen, tenzij dit uitdrukkelijk door de Apostolische Stoel toegestaan is.

§ 1 Opdat iemand bekwaam is om aflaten te verdienen moet hij gedoopt zijn, niet geëxcommuniceerd en in staat van genade ten minste bij het beëindigen van de voorgeschreven werken.
§ 2 Wil iemand die hiertoe bekwaam is, inderdaad aflaten verdienen, dan moet hij ten minste de algemene bedoeling hebben om deze te verwerven en moet hij op de gestelde tijd en de vereiste wijze de opgelegde werken verrichten, overeenkomstig de strekking van de aflaat-verlening.

Zie ook:

"...de algemene bedoeling..." (Lat.: ...intentionem saltem generalem eas ...) onderstreept aangepast n.a.v. aanpassing Latijnse tekst (AAS 80 (1988) p. 1819)

Wat betreft het verlenen en het gebruikmaken van aflaten, moeten bovendien de overige voorschriften onderhouden worden die vervat zijn in de bijzondere wetten van de Kerk.