Dierbare broeders en zusters!

Afgelopen vrijdag hebben wij het hoogfeest van het Allerheiligste Hart van Jezus gevierd, een devotie die ten diepste geworteld is in het christelijke volk. In de taal van de Bijbel duidt het “hart” het centrum van de persoon aan, de zetel van zijn gevoelens en intenties. In het Hart van de Verlosser aanbidden wij de liefde van God voor de mensheid, Zijn universele heilswil, Zijn oneindige barmhartigheid. Eerbewijzen brengen aan het Heilig Hart van Christus betekent daarom dat Hart aanbidden dat, na ons bemind te hebben ten einde toe, doorboord werd door een lans en van op het Kruis bloed en water vloeide, onuitputtelijke bron van nieuw leven.

Het feest van het Heilig Hart was ook de werelddag voor de heiliging van de priesters, een uitgelezen gelegenheid om te bidden opdat de priesters niets zouden stellen voor de liefde van Christus. De zalige Giovanni Battiste Scalabrini, bisschop en patroon van de migranten, wiens eeuwfeest van zijn overlijden wij op 1 juni gevierd hebben, had een diepe devotie voor het Hart van Christus. Hij stichtte de Missionarissen van Sint-Carolus Borromeus, de zgn. ‘Scalabriniani’ ten dienste van de verkondiging van het Evangelie onder Italiaanse emigranten. Terwijl ik deze grote bisschop in herinnering roep, richt ik mijn gedachten naar hen die zich ver van hun vaderland bevinden en vaak ook van hun familie en ik wens dat zij op hun weg steeds vriendelijke gezichten en verwelkomende harten mogen vinden, in staat om hen te ondersteunen in de moeilijkheden van elke dag.

Het Hart dat méér dan elk ander hart gelijkt op dat van Christus is zonder twijfel het hart van Maria, Zijn Onbevlekte Moeder. Precies daarom voegt de liturgie dit ter onzer verering eraan toe. In antwoord op de uitnodiging van de Maagd te Fatima, vertrouwen wij aan Haar Onbevlekte Hart, dat wij gisteren bijzonder beschouwd hebben, de gehele wereld toe omdat het de barmhartige liefde van God moge ervaren en de ware vrede moge kennen.