Men moet er nu wel opletten, dat deze citaten uit de H. Schrift en de Vaders en de vele soortgelijke, die Wij niet hebben aangehaald er weliswaar duidelijk getuigenis voor afleggen, dat Jezus Christus zintuiglijke bewegingen en gemoedsaandoeningen bezat en de menselijke natuur heeft aangenomen om ons eeuwig heil te bewerken, maar toch nooit deze aandoeningen zo in verband brengen met zijn lichamelijk Hart, dat zij het onomwonden aanwijzen als het symbool van de oneindige liefde. Doch al schrijven de Evangelisten en de heilige schrijvers niet direct over het Hart van onze Verlosser, dat leeft en gewaarwordingen heeft evenals het onze, en dat klopt en beweegt van brandende liefde door de gemoedsbewegingen en aandoeningen, die voortkomen uit Zijn tweevoudige wil; toch wijzen zij dikwijls op Zijn goddelijke liefde en de zintuiglijke aandoeningen, waarmee deze gepaard gaat b.v. verlangen, blijdschap, smart, vrees en toorn, die blijken uit Zijn woorden en gedragingen.
Vooral het gelaat van onze aanbiddelijke Verlosser verried en weerspiegelde aandoeningen, die op allerlei wijze het gemoed in beweging brachten, en als in wisselwerking ook Zijn allerheiligst Hart raakten en deden kloppen. Hiervoor geldt, wat de engelachtige Leraar, steunend op de algemene ervaring over de psychologie van de mens en wat daarmee samenhangt, opmerkt: "De verwarring, die ontstaat door toorn, verraadt zich ook naar buiten en vooral in de organen, die het duidelijkst weergeven, wat er omgaat in het hart nl. in de ogen, in het gelaat en het spraakvermogen". H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. 1-11, q. 48, a. 4
