Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

"Vrede op aarde voor mensen in wie God een welgevallen heeft!"

Van de problematiek van de oorlog richt onze blik zich als vanzelf naar een thema dat daarmee in nauw verband staat: het vraagstuk van de solidariteit. De hoogstaande en veeleisende opdracht van de vrede, diep geworteld in de roeping van de mensheid om één familie te zijn en zichzelf ook als zodanig te beschouwen, vindt haar grondslag onder meer in het principe van de universele bestemming van de rijkdommen van de aarde. Dit principe is geen verbod op privé-bezit, maar verbreedt de visie op en het beheer van privé-bezit om het zijn onontbeerlijke sociale functie te laten vervullen, ten behoeve van het algemeen welzijn en met name het welzijn van de zwaksten in de samenleving.2 Helaas wordt dit basisprincipe alom veronachtzaamd, zoals blijkt uit de hardnekkige en steeds groter wordende kloof in deze wereld tussen het Noorden, dat in grote overvloed leeft en in toenemende mate bevolkt wordt door oudere mensen, en het Zuiden, waar thans de grote meerderheid van de jongere mensen leeft, nog altijd verstoken van geloofwaardige perspectieven van sociale, culturele en economische ontwikkeling.

Niemand moet zichzelf wijsmaken dat het simpele feit dat er geen oorlog is, hoe wenselijk ook, gelijkstaat aan blijvende vrede. Er kan geen ware vrede zijn zonder eerlijkheid, waarheid, gerechtigheid en solidariteit. Ieder plan dat twee ondeelbare en onderling afhankelijke rechten - het recht op vrede en het recht op een integrale ontwikkeling die voortkomt uit solidariteit - uit elkaar haalt, is gedoemd te mislukken. "De onrechtvaardigheden, de overdreven ongelijkheid op economisch of sociaal vlak, de afgunst, de achterdocht en de hoogmoed die zowel tussen mensen als tussen volkeren bestaan, vormen een voortdurende bedreiging voor de vrede en zijn oorzaak van oorlogen. Alles wat ondernomen wordt om deze wanorde te overwinnen draagt bij tot het stichten van vrede en het vermijden van oorlogen." Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2317

Aan het begin van een nieuwe eeuw ligt de grootste uitdaging voor ons menselijk en christelijk geweten in de armoede van talloze miljoenen mannen en vrouwen. Deze situatie is des te schrijnender als we bedenken dat de grote economische problemen van deze tijd niet voortkomen uit een gebrek aan middelen, maar uit het feit dat de huidige economische, sociale en culturele structuren er slecht op ingesteld zijn om te voldoen aan de vereisten voor werkelijke ontwikkeling.

De armen in zowel de ontwikkelingslanden als de welvarende, rijke landen vragen dan ook terecht "het recht om te delen in het genot van de materiële goederen en om hun werkkracht vruchtbaar te maken en zo een wereld te scheppen die meer rechtvaardig en voor allen meer welvarend is. De verheffing van de armen biedt een belangrijke kans tot de morele, culturele en ook economische groei van de gehele mensheid". H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de encycliek Rerum Novarum, Centesimus Annus (1 mei 1991), 28 Laten we de armen niet beschouwen als een probleem, maar als mensen die een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de bouw van een nieuwe en menselijker toekomst voor iedereen.