15 april 1993
Uit deze lange en toch op veel punten nog te beknopte uiteenzetting komt als eerste conclusie naar voren dat de Bijbelexegese in de Kerk en in de wereld een onmisbare taak vervult. Wie van de exegese wil afzien om de Bijbel te begrijpen, is slachtoffer van een illusie en getuigt van gebrek aan eerbied voor de geïnspireerde Schrift.
Wanneer de fundamentalisten beweren dat de exegeten enkel maar vertalers zijn - daarbij niet beseffend dat het vertalen van de Bijbel reeds een vorm van exegese is - en zij weigeren de exegeten verder in hun studies te volgen, realiseren deze zelfde fundamentalisten zich niet dat, met al hun prijzenswaardige zorg om volledig trouw te zijn aan Gods Woord, zij in feite wegen inslaan die hen wegvoeren van de ware betekenis van de Bijbelteksten, en ook van het volledig aanvaarden van de menswording met al haar consequenties.
Het Eeuwige Woord is mens geworden op een bepaald moment van de geschiedenis, in een duidelijk bepaald sociaal en cultureel milieu. Wie het Woord wil horen moet het nederig zoeken waar het zichtbaar is geworden, en moet daartoe de noodzakelijke hulp van menselijke kennis aanvaarden. Om tot de mensen te spreken heeft God reeds ten tijde van het Oude Testament gebruik gemaakt van alle mogelijkheden van het menselijk spreken; maar Hij heeft zijn Woord tegelijk afhankelijk gemaakt van de typische beperkingen die aan het menselijk spreken eigen zijn. Werkelijk respect voor de geïnspireerde Schrift vraagt dat men al het noodzakelijke doet om de betekenis ervan goed te vatten. Natuurlijk kan niet iedere christen persoonlijk alle soorten onderzoek verrichten die nodig zijn voor een beter verstaan van de Bijbelteksten. Dat is de taak van de exegeten, die op dit gebied voor aller welzijn verantwoordelijk zijn.
