Het opstellen van een artsenrecht ligt buiten de bevoegdheid van dit beroep en ook van de orde van de medici, het is aan de wetgevende macht voorbehouden. Van de andere kant erkent men gemakkelijk het belang en de noodzakelijkheid van een artsenrecht om wille van de diepe invloed, die de geneesheer heeft zowel op het individu als op de maatschappij. Vandaar bevat de wetgeving van de staten voorschriften, losse of systematisch gerangschikte, en vaak zeer uitvoerige voorschriften omtrent de opleiding van geneesheren en de uitoefening van hun beroep. Deze wettelijke bepalingen zijn voor de geneesheer de normen van zijn gedrag, voor de anderen een waarborg, dat hij goed zal handelen en voor zijn geweten een rem tegen verzuim of misbruik van zijn macht. Zij geven aan de gemeenschap de geruststelling, dat haar zieken worden toevertrouwd aan mannen van beproefde wetenschap en praktijk, die bovendien staan onder wettelijke controle. Natuurlijk wordt altijd verondersteld, dat dit artsenrecht rechtvaardig is, d.w.z. overeenstemmend met waarheid en zedelijkheid en niet een product van een gewetenloos systeem van geweld.