Een onderwerp van grote zorg voor ons allen is in dit verband de plaats van het gezin binnen de samenleving. Kardinaal George zei al dat u de komende jaren onder meer prioriteit wil geven aan de versterking van het huwelijk en gezinsleven. In de
Paus Benedictus XVI - Boodschap
De mensenfamilie, een vredesgemeenschap
Wereldvredesdag 2008
(8 december 2007) van dit jaar sprak ik over de essentiële bijdrage die een gezond gezinsleven kan leveren aan de vrede in en tussen landen. In het gezin ervaren we “een aantal fundamentele elementen van vrede: rechtvaardigheid en liefde tussen broeders en zusters, het gezag dat door de ouders wordt uitgeoefend, de liefdevolle zorg voor de gezinsleden die zwakker zijn door hun jonge leeftijd of door ziekte of ouderdom, onderlinge hulp bij wat nodig is in het leven, de bereidheid om anderen te accepteren en zo nodig te vergeven”.
Paus Benedictus XVI, Boodschap, Wereldvredesdag 2008, De mensenfamilie, een vredesgemeenschap (8 dec 2007), 3 De familie is ook de belangrijkste plaats voor de evangelisatie, de plaats om het geloof door te geven en jonge mensen te helpen begrijpen wat het belang is van religieuze gebruiken en de kerkgang op zondag. Het is ontstellend hoeveel minder het gezin de hoeksteen van Kerk en samenleving vormt. Echtscheiding en ontrouw zijn toegenomen en veel jonge mannen en vrouwen kiezen ervoor om het huwelijk uit te stellen of zelfs helemaal niet te trouwen. Voor sommige jonge katholieken lijkt de sacramentele verbintenis van het huwelijk nauwelijks een andere betekenis te hebben dan een burgerlijke verbintenis of zelfs een puur informele en vrijblijvende afspraak om met een ander samen te leven. We zien dan ook een alarmerende afname van het aantal katholieke huwelijken in de Verenigde Staten, en een toename van samenlevingsvormen waarbij de op Christus geïnspireerde toewijding aan de ander, bezegeld door de publiekelijk gedane belofte om te leven naar de eisen van een onverbrekelijke, levenslange verbintenis, simpelweg ontbreekt. In dergelijke omstandigheden wordt kinderen de veilige omgeving ontzegd die zij nodig hebben om als mens tot bloei te komen, en de samenleving ontbreekt het op deze manier aan de stevige bouwstenen die zij nodig heeft om de sociale cohesie en morele focus van de gemeenschap in stand te houden.
Mijn voorganger, paus Johannes Paulus II, leerde: “De bisschop is de eerst verantwoordelijke voor de gezinspastoraal in het bisdom. ... Hij moet daaraan zonder ophouden zorg, tijd, personeel en hulpbronnen wijden, maar vooral persoonlijke steun aan de gezinnen en aan allen die hem ... helpen in de gezinspastoraal.” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 73 Het is uw taak om heel duidelijk de argumenten vanuit het geloof en de rede aan te voeren die pleiten voor het instituut huwelijk, als de levenslange verbintenis tussen een man en een vrouw, die openstaan voor de overdracht van het leven. Die boodschap moet opnieuw weerklinken onder de mensen, omdat het ten diepste een onvoorwaardelijk ‘ja’ tegen het leven is, een ‘ja’ tegen de liefde en een ‘ja’ tegen de aspiraties die de kern van onze gemeenschappelijke menselijkheid vormen, in ons diepe verlangen naar verbondenheid met anderen en met de Heer.
