Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Dit Concilie, gehouden in het jaar 451, was met de driehonderdvijftig Bisschoppen die er aan deelnamen de belangrijkste vergadering die tot dan toe in de geschiedenis van de Kerk was gevierd. Chalcedon vormt het veilige eindpunt van de christologie van de drie voorafgaande oecumenische Concilies: die van Nicea in 325, van Constantinopel in 381 en van Efeze in 431. Deze vier concilies, die het geloof van de Kerk van de Oudheid samenvatten, werden dan ook al in de VI-de eeuw vergeleken met de vier Evangelies: Gregorius de Grote stelt dat met evenzoveel woorden in een beroemde brief H. Paus Gregorius de Grote, Registrum Epistolae. I, 24, waarin hij verklaart “de vier Concilies te aanvaarden en te vereren als de vier boeken van het heilig Evangelie”, omdat daarop - zo legt Gregorius uit - “als op een vierkante rotsblok de structuur is opgericht van het heilig geloof”. Door de ketterij van Eutichès te verwerpen, die de ware menselijke natuur van de Zoon van God ontkende, bevestigde het Concilie van Chalcedon
Sessio V - Definitio de duabus naturis Christi
5e Zitting - Over de twee naturen in Christus
(22 oktober 451) in diens unieke Persoon de eenheid zonder vermenging of scheiding van de twee naturen, de menselijke en de goddelijke.