Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Toen hij zich met zijn Apostolische Brief H. Paus Johannes Paulus II - Apostolische Brief
Novo millennio ineunte
Een nieuw millennium
(6 januari 2001) tot heel de Kerk richtte, stelde mijn vereerde Voorganger, paus Johannes Paulus II dat een "ander grote domein waarvoor men zich, op het niveau van de universele Kerk en van de plaatselijke Kerken, resoluut moet inzetten, de gemeenschap of communio (koinonia) (is), die het wezenlijke van het mysterie van de Kerk belichaamt en tot uitdrukking brengt. Deze gemeenschap is de vrucht en de uitdrukking van die liefde, die, ontspringend aan het hart van de hemelse Vader, zich in ons hart uitstort door de Geest die Jezus ons schenkt Vgl. Rom. 5, 5 , om ons allen "één van hart en één van ziel" te maken (Hand. 4, 32). Door deze gemeenschap van liefde te verwezenlijken, manifesteert de Kerk zich als "sacrament", dit wil zeggen als "het teken en het instrument van de intieme eenheid met God en van de eenheid van heel het menselijk geslacht". De woorden van de Heer daarover zijn te duidelijk dan dat men de draagwijdte ervan zou kunnen verzwakken. Ook in deze nieuwe eeuw zal van alles nodig zijn voor de weg van de Kerk door de geschiedenis; maar als de liefde (agapè) ontbreekt, zal alles nutteloos zijn. In zijn hooglied van de liefde herinnert de apostel Paulus zelf ons hieraan: ook al zouden wij de taal van engelen en mensen spreken en een geloof bezitten "dat bergen verzet", maar wij zouden de liefde niet hebben, dan zou alles "niets" zijn. Vgl. 1 Kor. 13, 2 De liefde is werkelijk het "hart" van de Kerk". H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 42 Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 12. "Dit handelen van God neemt nu zijn dramatische vorm aan, in het feit dat in Jezus Christus God zelf het “verloren schaap”, de lijdende en verloren mensheid opzoekt. Wanneer Jezus in zijn gelijkenissen het heeft over de herder die het verloren schaap opzoekt, over de vrouw die de drachme zoekt, over de vader die de verloren zoon tegemoet gaat en hem omarmt, dan zijn dit alles niet slechts woorden, maar uitleg van wie Hij is en wat Hij doet. In zijn dood aan het kruis voltrekt zich dat ‘zich tegen zichzelf keren’ van God, waarin Hij zichzelf wegschenkt om de mens weer te doen opstaan en hem te redden - liefde in haar meest radicale vorm."

Deze aanduidingen, die de natuur zelf betreffen van de universele Kerk, hebben een speciale betekenis voor de Kerk in China. Aan u ontgaan immers niet de problemen die zij momenteel heeft om - zowel intern alsook in haar betrekkingen met de burgermaatschappij van China - spanningen, verdeeldheden en beschuldigingen te overwinnen.

Over dit onderwerp had ik het vorig jaar al, toen ik sprak over de Kerk in haar eerste begin, de gelegenheid eraan te herinneren dat "de gemeenschap van de leerlingen van meet af aan niet alleen de vreugde van de heilige Geest, de genade van de waarheid en de liefde (kent), maar ook de beproeving, die vooral bestaat uit de tegenstellingen met betrekking tot de geloofswaarheid, en de daaruit voortkomende scheuren in de communio. Zoals de gemeenschap in liefde van meet af aan bestaat en er tot aan het einde zal zijn (1 Joh. 1, 1vv), zo is er helaas ook van meet af aan de verdeeldheid. Het moet ons niet verwonderen dat deze ook vandaag de dag bestaat (...) Er bestaat dus altijd het gevaar om, in de wisselvalligheden van de wereld en ook door de zwakheden van de Kerk, het geloof te verliezen, en zo ook om de liefde en de broederlijkheid te verliezen. Het is dan ook voor ieder die gelooft in de Kerk van de liefde, en die in haar wil leven, een welomschreven plicht om dit gevaar te onderkennen" Paus Benedictus XVI, Audiëntie, (4e catechese in deze reeks), De Kerk van de liefde is ook de Kerk van de waarheid (5 apr 2006), 2

De geschiedenis van de Kerk leert ons vervolgens dat er geen authentieke gemeenschap tot uitdrukking wordt gebracht zonder een moeizame inspanning tot verzoening. De ervaring die de Kerk van de Oudheid heeft opgedaan ten tijde van de vervolgingen, zou voor allen verhelderend moeten zijn wat, evenals het onderricht dat juist de Kerk van Rome in deze gegeven heeft. Terwijl zij de rigoureuze standpunten van de Novatianen en de Donatisten uitsloot, spoorde zij aan tot de edelmoedigheid van de vergeving en de verzoening jegens degenen die tijdens de vervolgingen hun geloof afgezworen hadden (de z.g. "lapsi") en die nu verlangden weer te worden opgenomen in de gemeenschap (communio) van de Kerk. Inderdaad kunnen de zuivering van het geheugen, de vergeving jegens wie kwaad gedaan heeft, het vergeten van onrecht dat werd ondergaan en het weer tot vrede brengen van de harten in de liefde, wat te verwezenlijken is in de naam van Jezus die gekruisigd en verrezen is, vragen om de overwinning van persoonlijke standpunten en visies die ontstaan zijn uit pijnlijke of moeilijke ervaringen. Maar het zijn noodzakelijke stappen die gezet moeten worden om de banden van gemeenschap (communio) tussen de gelovigen en de Herders van de Kerk in China te kunnen laten toenemen en er uitdrukking aan te kunnen geven.

Daarom heeft mijn Voorganger al meermalen een dringende uitnodiging aan u gericht tot vergeving en verzoening. Ik herinner in dit verband graag aan een passage uit de boodschap die hij u zond bij de nadering van het Heilig Jaar 2000: "Herinnert u tijdens de voorbereiding op de viering van het Grote Jubileum dat een dergelijk moment in de Bijbelse traditie altijd de verplichting met zich mee gebracht heeft om elkaar de schulden kwijt te schelden, begane ongerechtigheden te herstellen en zich met de naaste te verzoenen. Ook aan u is "een grote vreugde die bestemd is voor heel het volk" verkondigd: de liefde en de barmhartigheid van de Vader, de verlossing in Christus bewerkt. In de mate dat u zelf bereid bent zo'n vreugdevolle boodschap te aanvaarden, zult u door uw levenswijze deze ook kunnen overbrengen aan alle mannen en vrouwen in uw naaste omgeving. En het is mijn vurigste verlangen dat u de inwendige ingevingen van de Heilige Geest volgt door elkaar te vergeven wat vergeven moet worden, door toenadering tot elkaar, door elkaar wederzijds te aanvaarden, door de hindernissen te overwinnen teneinde over alles heen te stappen wat u zou kunnen verdelen. Vergeet het woord van Jezus tijdens het Laatste Avondmaal niet: "Hieraan zullen allen kunnen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart" (Joh. 13, 35). Ik heb met vreugde vernomen dat u, als de meest kostbare gave voor de viering van het Grote Jubileum, de eenheid onder elkaar en met de Opvolger van Petrus zoudt willen aanbieden. Een dergelijk voornemen kan alleen maar de vrucht van de Geest zijn, die zijn Kerk op de niet gemakkelijke wegen leidt van de verzoening en de eenheid" H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Aan de vooravond - Tot de katholieken in China, Alla vigilia (8 dec 1999), 6

Allemaal zijn we ons ervan bewust dat deze weg niet van vandaag op morgen afgelegd zal kunnen worden, maar wees er zeker van dat heel de Kerk voor u tot dat doel een dringend gebed zal verrichten.

Houdt bovendien voor ogen dat uw weg van verzoening ondersteund wordt door het voorbeeld en het gebed van zoveel "geloofge-tuigen", die geleden hebben en hebben vergeven, terwijl ze hun eigen leven hebben gegeven voor de toekomst van de Kerk in China. Hun bestaan zelf vormt een permanente zegen voor u bij de hemelse Vader en hun gedachtenis zal zeker overvloedig vruchten voortbrengen.