Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het pauselijk Leergezag van de jongste tijd heeft deze algemene leer nadrukkelijk bekrachtigd. Pius XI heeft in zijn encycliek Paus Pius XI - Encycliek
Casti Connubii
Over het Christelijk huwelijk, met inachtneming der in gezin en maatschappij heersende toestanden, noden, dwalingen en misbruiken
(31 december 1930) vooral de als voorwendsel dienende argumenten voor abortus afgewezen. Vgl. Paus Pius XI, Encycliek, Over het Christelijk huwelijk, met inachtneming der in gezin en maatschappij heersende toestanden, noden, dwalingen en misbruiken, Casti Connubii (31 dec 1930), 73-77 Pius XII sloot iedere rechtstreekse abortus uit, d.w.z. iedere handeling die het menselijk leven in de moederschoot rechtstreeks tracht te vernietigen 'of zulke vernietiging nu als doel of alleen als middel tot een doel bedoeld is’.  Vgl. Paus Pius XII, Toespraak, Tot de Unie van Italiaanse Artsen en Biologen "San Luca" (12 nov 1944) Vgl. Paus Pius XII, Toespraak, Tot het congres van de Italiaanse katholieke unie van verloskundigen over morele aspecten van huwelijksleven en zwangerschap, Vegliare con sollecitudine - Over morele aspecten van huwelijksleven en zwangerschap (29 okt 1951), 5-7 Johannes XXIII bevestigde opnieuw dat het menselijk leven heilig is, ‘omdat het vanaf het eerste begin direct Gods scheppende werking behoeft’. H. Paus Johannes XXIII, Encycliek, Moderne ontwikkeling van het sociale leven en de christelijke beginselen, Mater et Magistra (15 mei 1961), 3 Vaticanum II veroordeelde, zoals eerder vermeld, abortus zeer streng: 'Vanaf de ontvangenis moet het leven met uiterste zorg worden beschermd; vruchtafdrijving en kinderdoding zijn afschuwwekkende misdaden’. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 51

De rechtsorde van de Kerk heeft vanaf de eerste eeuwen strafsancties uitgevaardigd tegen wie schuldig zijn aan abortus. Deze praktijk, met meer of minder strenge straffen, werd in verschillende perioden der geschiedenis bevestigd. De Wetboek
Codex Iuris Canonici (1917) (27 mei 1917) uit 1917 strafte abortus met excommunicaties. Vgl. Wetboek, Codex Iuris Canonici (1917) (27 mei 1917), 2350. § 1. De herziene canonieke wetgeving zet deze traditie voort waar zij bepaalt dat 'wie een abortus verricht, bij het beoogde gevolg automatische (latae sententiae) excommunicatie oploopt'. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 1398 Vgl. Wetboek, Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken, Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium (1 okt 1991), 1450. § 2 De excommunicatie treft allen die deze misdaad bedrijven met kennis van de straf, alsook de medeplichtigen zonder wier hulp de misdaad niet zou zijn begaan. Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 1329 Vgl. Wetboek, Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken, Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium (1 okt 1991), 1417 Met deze opnieuw bevestigde sanctie maakt de Kerk duidelijk dat abortus een zeer ernstige en gevaarlijke misdaad is, en moedigt zij hem die hem begaat aan om onverwijld de weg van de bekering te zoeken. In de Kerk is het doel van excommunicatie: een individu te doordringen van de zwaarte van een bepaalde zonde en om dan echte bekering en berouw te bewerken.

Gegeven deze eenstemmigheid in de traditie van de leer en het recht van de Kerk, was Paulus VI in staat om te verklaren dat deze traditie onveranderd is en onveranderlijk. Vgl. H. Paus Paulus VI, Toespraak, Tot de deelnemers aan het 23e nationale congres van de Italiaanse katholieke juristenvereniging, Verdediging van het recht op de geboorte (9 dec 1972) Vgl. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 14 Met de autoriteit die Christus heeft overgedragen aan Petrus en zijn Opvolgers, in gemeenschap met de bisschoppen - die bij verschillende gelegenheden abortus hebben veroordeeld en die in voornoemde consultatie, verspreid over de wereld als zij waren, unanieme overeenstemming met deze leer hebben betoond - verklaar ik daarom dat rechtstreekse abortus, dat wil zeggen gewild als doel of als middel, altijd een zwaar zedelijk misdrijf vormt, aangezien het opzettelijk doden van een onschuldig menselijk wezen betekent. Deze leer stoelt op de natuurwet en op het geschreven Woord van God, wordt doorgegeven door de Overlevering van de Kerk en geleerd door het gewone en algemene Leergezag. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 25

Geen enkele omstandigheid, doel, of wet kan een handeling geoorloofd maken die in zichzelf ongeoorloofd is, aangezien zij tegen de wet van God ingaat die geschreven staat in ieder mensenhart, kenbaar is door het verstand zelf en verkondigd wordt door de Kerk.