Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Naast de moeder zijn er vaak andere mensen die besluiten tot het doden van het kind in de moederschoot. Schuldig kan vooral de vader van het kind zijn, niet alleen wanneer hij de moeder rechtstreeks tot abortus drijft, maar ook wanneer hij haar indirect aanmoedigt tot zo'n beslissing door haar alleen te laten met de problemen van de zwangerschap Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de waardigheid en de roeping van de vrouw, Mulieris Dignitatem (15 aug 1988), 14: zo wordt het gezin dodelijk gewond en onteerd in haar wezen als liefdesgemeenschap en in haar roeping om het 'heiligdom van het leven' te zijn. Ook mag men de druk niet over het hoofd zien die soms uit verdere familiekringen komt en van vrienden. Soms wordt de vrouw onder zulke zware druk gezet dat ze zich psychologisch gedwongen voelt om een abortus te ondergaan: zeker in dit geval ligt de morele verantwoordelijkheid speciaal bij hen die haar rechtstreeks of indirect verplicht hebben om een abortus te ondergaan. Artsen en verpleegkundigen zijn ook verantwoordelijk, wanneer zij hun bekwaamheid, die zij hebben aangeleerd om het leven te bevorderen, in dienst stellen van de dood.

Maar medeverantwoordelijk zijn ook de wetgevers die abortuswetten hebben bevorderd en goedgekeurd, en, naar de mate waarin zij terzake zeggenschap hebben, de directie van gezondheidscentra waar abortussen worden uitgevoerd. Een algemene en niet minder ernstige verantwoordelijkheid ligt bij hen die de verbreiding van een houding van seksuele permissiviteit hebben aangemoedigd en een gebrek aan waardering voor het moederschap en bij hen die een effectieve gezins- en sociale politiek hadden moeten verzekeren - maar dat niet gedaan hebben - ter ondersteuning van gezinnen, vooral grotere gezinnen en gezinnen met extra financiële en opvoedingszorgen. Tenslotte mag men niet voorbijzien aan het netwerk van medeschuldigheid dat ook internationale instellingen omvat, stichtingen en verenigingen die systematisch campagne voeren voor de legalisering en verspreiding van abortus over de hele wereld. In deze zin overstijgt abortus de verantwoordelijkheid van enkelingen en de schade die hij hen toebrengt, en krijgt hij een sterk sociale dimensie. Het is een zeer ernstige verwonding die aan de samenleving en haar cultuur wordt toegebracht, juist door de mensen die de samenleving zouden moeten opbouwen en verdedigen. Zoals ik schreef in mijn Brief aan de Gezinnen: 'We staan voor een reusachtige bedreiging van het leven: niet alleen het leven van enkelingen, maar ook dat van de beschaving zelf' H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Brief aan de Gezinnen - Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin, Gratissimam sane (2 feb 1994), 21. We staan voor wat mag heten een 'structuur van de zonde' gericht tegen het nog niet geboren leven.