Door onze deelneming aan deze synode zijn wij ons elke dag meer bewust geworden van de zware plicht van de Kerk de echtparen en de gezinnen te helpen.

Wij willen ons daarvoor steeds krachtiger inzetten.

De gezinspastoraal is van grote betekenis voor de kerk. Wij doelen daarmee op alle-activiteiten van Gods volk, van de priesters en leken die zich aan de pastorale actie voor de gezinnen wijden, in de plaatselijke gemeenschappen.

Zij helpen de echtparen en gezinnen hun roeping in haar volheid te beleven.

In deze context denken wij aan de voorbereiding op het huwelijk; de steun aan de echtgenoten in alle fasen van hun huwelijksleven; de liturgische en catechetische programma's die zijn opgesteld met het oog op de gezinnen. Deze zielzorg omvat de bijstand aan kinderloze echtparen; aan onvolledige gezinnen; aan in de steek gelaten moeders; aan weduwen en weduwnaars; aan echtparen die uit elkaar zijn of gescheiden. Ook denken wij in het bijzonder aan de gezinnen en echtparen die worden geteisterd door armoede, emotionele spanningen, psychologische stress, drugs en alcohol. Dan zijn er nog de migratie en andere factoren die de stabiliteit van de gezinnen schaden.

In dit dienstbetoon aan de gezinnen neemt de priester een bijzondere plaats in.

Hij brengt hun het woord van God en de Sacramenten als voedsel en vertroosting. Hij biedt hun liefdevol zijn geestelijke hulp. Hij maakt hen sterk in de liefde, op menselijke wijze en met geduld, opdat zij zich werkelijk kunnen ontplooien. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 52 De kostbare vruchten van een dergelijk dienstbetoon zou de ontluiking van religieuze en priesterroepingen moeten zijn.

Wanneer zij over Gods plan spreekt, heeft de Kerk aan vrouwen en mannen veel te zeggen over hun gelijke natuur en over de wederkerige betrokkenheid van de geslachten evenals over de verschillen in charisma en zending van elk van de echtgenoten in de kring van het gezin.

Man en vrouw zijn verschillend, maar zij bezitten gelijke waardigheid. Men moet voor hun verschillend zijn eerbied hebben, maar men mag haar nooit tot voorwendsel nemen om de overheersing van de een door de ander te rechtvaardigen. In samenwerking met de staat dient de Kerk de waardigheid en de rechten van de vrouw te bevestigen en met kracht te verdedigen.