De heilige wijding van het diaconaat is door de katholieke Kerk reeds vanaf de aposteltijd hoog in ere gehouden, zoals de leraar der heidenen zelf getuigt, wanneer hij de diakens samen met de bisschoppen afzonderlijk laat groeten Vgl. Fil. 1, 1 en wanneer hij Timoteus onderricht welke deugden en eigenschappen van hen moeten worden gevraagd, willen zij in hun ambt waardig worden bevonden. Vgl. 1 Tim. 3, 8-13

Bovendien heeft het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, in respect voor zo'n overoud gebruik, het diakonaat op eervolle wijze vermeld in de Constitutie die met de woorden 2e Vaticaans Concilie - Constitutie
Lumen Gentium
Over de Kerk
(21 november 1964) begint en, na over Bisschoppen en priesters te hebben gehandeld, heeft het daarin ook de lof gesproken over de derde graad van de heilige wijding, door de waardigheid ervan te laten zien en de taken ervan op te sommen. Waar het Concilie enerzijds ronduit erkent, dat deze functies, die voor het leven van de Kerk hoogst noodzakelijk zijn, in de thans geldende Latijnse kerktucht, in vele streken moeilijk vervuld kunnen worden, en anderzijds de vurige wens heeft geuit een oplossing te kunnen geven in een zo belangrijke zaak, is het zo verstandig geweest te bepalen, dat het diakonaat voortaan als een eigen en blijvende hiërarchische rang hersteld zou kunnen worden. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 29

Want hoeveel vooral verschillende taken van de diaken in feite gewoonlijk aan leken worden toevertrouwd, in de missielanden, toch is het van belang degenen die een echt diaconale bediening uitoefenen ... door de handoplegging, welke vanaf de apostelen is overgeleverd, te versterken en nauwer aan het altaar te binden, opdat zij hun bediening door de sacramentele genade van het diaconaat doeltreffender vervullen. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 16 Hierdoor zal heel duidelijk het eigen karakter van deze wijding in het licht worden gesteld: zij mag immers niet worden beschouwd als louter een fase op de weg naar het priesterschap, want zij onderscheidt zich door haar onuitwisbaar merkteken en haar speciale genade en zij werkt dermate verrijkend, dat degenen die ertoe worden geroepen zich blijvend aan de mysteries van Christus en de Kerk kunnen wijden. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 41

Omdat de instelling van het blijvend diaconaat voor het geheel van de Latijnse Kerk echter geen strikte noodzaak vormt, daar het immers aan de bevoegde territoriale groepen van Bisschoppen toekomt om met goedkeuring van de opperherder zelf uit te maken, of en waar het voor de zielzorg geschikt is dergelijke diakens aan te stellen 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 29, daarom zijn wij van mening, dat het niet alleen opportuun, maar ook noodzakelijk is om duidelijk vaststaande richtlijnen over deze zaak te geven, teneinde de huidige praktijk aan de nieuwe voorschriften van het Oecumenisch Concilie aan te passen en de juiste voorwaarden te omschrijven, waarin enerzijds het diakenambt het best tot zijn recht zal komen en anderzijds de opleiding van de kandidaten het meest met hun verschillende levensomstandigheden, hun gemeenschappelijke verplichtingen en hun heilige waardigheid zal harmoniëren.

Op de eerste plaats bevestigen wij dus, voor zover er niet op andere wijze in is voorzien, alles wat in het kerkelijk wetboek is vastgelegd over de rechten en plichten van de diakens, hetzij deze aan alle geestelijken gemeenschappelijk zijn, hetzij ze aan de diakens eigen zijn, en wij verklaren, dat dit alles eveneens geldt voor degenen die blijvend in het diaconaat staan. Voor deze laatsten hebben wij bovendien het volgende vastgesteld.