Dat gij in zoo grooten getale rondom Ons zijt samengekomen, dierbare dochters, heeft een bijzondere beteekenis, ontleend aan de tegenwoordige omstandigheden. Want terwijl het Ons steeds aangenaam is u te ontvangen, u te zegenen en u vaderlijken raad te geven, bestaat er op het oogenblik de behoefte, om u, zooals ge het Ons met aandrang hebt gevraagd, te onderhouden over een zaak, die op zichzelf zeer gewichtig is en in onze dagen van het allergrootste belang: Wij bedoelen de plichten van de vrouw in het maatschappelijke en politieke leven. Op deze gelegenheid hebben Wij van Onzen kant gewacht en Wij hebben er naar verlangd, want de koortsachtige onrust van den tegenwoordigen gekwelden tijd en nog meer de bezorgdheid voor een onzekere toekomst hebben op de plaats en omstandigheden der vrouw de aandacht gevestigd van zoowel vrienden als vijanden van Christus en Zijn Kerk.

Laat Ons aanstonds zeggen, dat voor Ons het probleem del vrouw, in zijn samenstel zoowel als in ieder van zijn veelvuldige aspecten, geheel en uitsluitend bestaat in het behoud en de vermenigvuldiging, die de vrouw van God als taak heeft ontvangen. Dientengevolge is het vraagstuk voor Ons niet van zuiver juridischen of economischen, opvoedkundigen of biologischen, politieken of volkenkundigen aard. Zelfs in zijn gecompliceerdheid draait het geheel om deze vraag: hoe deze waardigheid der vrouw te handhaven en haar kracht bij te zetten, vooral heden ten dage, in de omstandigheden, waarin de Voorzienigheid ons heeft geplaatst. Beziet men het probleem anders, beschouwt men het alleen vanuit het een of ander der genoemde aspecten, dan zou dit een ontwikkeling beteekenen, die aan niemand voordeel bracht, en aan de vrouw nog minder dan aan iemand anders. Maakt men het los van God, van de wijze beschikking van den Schepper, van Zijn allerheiligsten Wil, dan verandert men het essentieele punt van de kwestie, d. w. z. de waarachtige waardigheid der vrouw, die zij alleen door God en in God bezit. Hieruit volgt dus, dat de systemen, die God en Zijn wet buiten het maatschappelijk leven sluiten en aan de voorschriften van den Godsdienst op zijn hoogst een nederige plaats in het particuliere leven van den mensch gunnen, niet in staat zijn om het vrouwenvraagstuk juist te bezien. Daarom hebt ge juist gehandeld door geen acht te slaan op de luidklinkende en leege leuzen, waarmede sommigen de aanspraken van het feminisme aanduiden. en u als katholieke vrouwen en meisjes te vereenigen, teneinde zooals het behoort te handelen. overeenkomstig de natuurlijke aanspraken en ware belangen van uw geslacht.

Waarin bestaat nu deze waardigheid, door de vrouw van God ontvangen? Vraag het aan de menschelijke natuur, zooals de Heer deze heeft gevormd, verheven en vrijgekocht door het Bloed van Christus. In hun persoonlijke waardigheid van kinderen Gods zijn de man en de vrouw volmaakt gelijk, evenals ook ten opzichte van het laatste doel van het menschelijk leven, dat is de eeuwige vereeniging met God in de zaligheid van den Hemel. Het is de onvergankelijke roem der Kerk, dat zij deze waarheid weer in het licht en in eere heeft hersteld en de vrouw heeft bevrijd uit een onteerende en aan haar natuur tegenstrijdige slavernij. Maar de man en de vrouw kunnen deze gelijkwaardigheid slechts handhaven en volmaken door de bijzondere eigenschappen, welke de natuur ruimschoots zoowel aan den een als de andere geschonken heeft, in het werkelijke leven toe te passen. Onverwoestbaar zijn deze lichamelijke en geestelijke eigenschappen. waarvan “de orde niet kan worden omvergestooten. zonder dat de natuur zelf ze steeds ten slotte herstelt.

Deze bijzondere kenmerken. welke de twee geslachten onderscheiden, zijn zoo duidelijk zichtbaar voor het oog van allen. dat alleen een koppige verblinding, of het aanhangen van een even noodlottige als utopistische leer de waarde daarvan in de maatschappelijke orde zou kunnen miskennen of als het ware doodzwijgen. Er is nog meer: de twee geslachten zijn op elkaar aangewezen juist door hun bijzondere eiqenschappen, zoodat deze wederzijdsche coördinatie haar invloed uitoefent op al de veelvuldige uitingen van den mensch als maatschappelijk wezen. Wij zullen Ons beperken en er hier slechts twee noemen om hun bijzondere belangrijkheid: het huwelijk en de staat van vrijwillige onthouding volgens den Evangelischen Raad.

Het Huwelijk De vrucht van een waarachtige huwelijksgemeenschap bestaat niet alleen in de kinderen, wanneer God die aan de echtgenooten schenken wil, en in de weldaden van stoffelijke en geestelijke orde, die het gezinsleven aan het menschelijk geslacht verzekert. Het geheele maatschappelijke leven in al zijn vertakkingen, de volken en de samenleving der volken, de Kerk zelf, in één woord: alle ware goederen der menschen ondervinden er de gelukkige uitwerking van, wanneer het huwelijksleven in de -juiste orde bloeit en de jeugd er zich aan gewent om het te beschouwen, te eeren en lief te hebben als een heilig ideaal.

Wanneer daarentegen de twee geslachten de door God gewilde en ingestelde innige harmonie vergeten en zich laten gaan in een verkeerd, individualisme; wanneer zij voor elkaar niets anders zijn dan een voorwerp van zelfzucht en begeerte; wanneer ze niet eensgezind in dienst der menschheid samenwerken volgens de bedoelingen van God en de natuur; wanneer de jeugd. zonder aandacht voor haar verantwoordelijkheid, luchthartig en lichtzinnig in geest en gedrag, zich lichamelijk en zedelijk ongeschikt maakt voor het heilige huwelijksleven, dan wordt het gemeenschappelijk welzijn van de menschelijke samenleving, zoowel in de geestelijke als in de tijdelijke orde, ernstig in gevaar gebracht, en de Kerk van God beeft. niet voor haar bestaan - zij bezit de goddelijke beloften - maar voor de grootere vrucht van haar zending onder de menschen.

Maar nu doet het verschijnsel zich voor, dat sedert bijna twintig eeuwen door alle geslachten, duizenden en duizenden mannen en vrouwen. waaronder de besten te tellen zijn, ten einde een raad van Christus op te volgen, vrijwillig afstand doen van een eigen gezin. van de heilige plichten en geheiligde rechten van het huwelijksleven. Wordt hierdoor het welzijn der volken en der Kerk niet in gevaar gebracht? Juist het tegendeel is het geval. Deze edelmoedige zielen erkennen. dat de samenleving der twee geslachten een verheven goed is. Maar wanneer zij van het gewone leven, van den gewonen weg afwijken, dan is dit volstrekt niet om aan den dienst der menschheid te verzaken, maar zelf wijden zij zich daaraan door een volkomen onthechting van zichzelf en hun eigen belangen. en zij stellen een daad. die onvergelijkelijk grooter, volstrekter en meer universeel is. Ziet naar deze mannen en vrouwen. ziet hoe zij zich wijden aan gebed en boetedoening. hoe zij zich toeleggen op het onderwijs en de opvoeding van de jeugd en de onwetenden. hoe ze zich buigen over het bed van zieken en stervenden, en {...}

{...}