De hierboven vastgestelde normen en die welke de heilige Schrift betreffen, moeten ook mutatis mutandis toegepast worden op de liturgische teksten van de hand van kerkelijke samenstellers.

Terwijl de vertaling een eeuwenoude schat aan gebeden moet doorgeven in een bepaalde taal die natuurlijk begrepen moet kunnen worden in de ‘culturele context’ waarvoor ze bestemd is, dient zij ook rekening te houden met het feit dat het waarachtige liturgische gebed niet slechts door de eigen aard van de cultuur wordt gevormd maar dat het zelf een bijdrage levert aan vorming van de cultuur. Daarom is het niet verwonderlijk als ze hier en daar verschilt van de gewone spreektaal. Een liturgische vertaling die terdege rekening houdt met het gezag en de integrale betekenis van de oorspronkelijke teksten zorgt ervoor dat er een sacrale volkstaal ontstaat, waarvan de woorden, de syntaxis en de grammatica eigen zijn aan de goddelijke eredienst waarbij echter de mogelijkheid niet mag worden uitgesloten dat ze invloed krijgen in het dagelijks spraakgebruik zoals gebeurd is in talen van volkeren die al langer geëvangeliseerd zijn.

De teksten van de voornaamste feesten in het liturgische jaar moeten voor de gelovigen beschikbaar zijn in een vertaling die gemakkelijk door het geheugen wordt opgenomen, zodat men ze ook in privé gebeden kan gebruiken.