Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

1. De taal van de liturgische handelingen is het Latijn, tenzij in bovenvermelde liturgische boeken, hetzij voor de algemene hetzij voor een afzonderlijke kerk, voor bepaalde liturgische handelingen een andere taal uitdrukkelijk is toegestaan en behoudens de uitzonderingen die hieronder genoemd worden.
2. Bij liturgische handelingen die met zang worden gevierd, mag geen enkele liturgische tekst letterlijk in de volkstaal overgezet worden gezongen H. Paus Pius X, Motu Proprio, Instructie over de gewijde muziek, Tra le sollecitudini - Inter sollicitudines (20 nov 1903), 7, behoudens afzonderlijke toestemmingen.
3. Afzonderlijke uitzonderingen, die door de H. Stoel zijn gemaakt op de wet van het uitsluitend gebruik van de Latijnse taal bij liturgische handelingen, behouden hun geldigheid; maar zonder verlof van dezelfde H. Stoel mag men deze niet breder interpreteren of tot andere streken uitstrekken.
4. Bij oefeningen van godsvrucht mag iedere taal worden gebruikt die beter bij de gelovigen past.

1. In gezongen Missen moet zowel door de celebrerende priester en de assistenten, als door de schola en door de gelovigen uitsluitend de Latijnse taal worden gebruikt.
   "Maar waar sinds eeuwen of onheuglijke tijden de gewoonte heerst om bij het plechtig Eucharistisch Offer (d.w.z. bij gezongen Missen) na het zingen van de heilige liturgische woorden in het Latijn sommige volkszangen in de volkstaal in te voegen, kunnen de plaatselijke ordinarissen dit laten bestaan, "als zij vanwege plaatselijke of persoonlijke omstandigheden oordelen, dat deze (gewoonte) redelijkerwijze niet kan worden opgeheven" (can. 5), doch hierbij blijft de wet van kracht, die voorschrijft, dat de liturgische woorden zelf niet mogen worden gezongen in de volkstaal" Paus Pius XII, Encycliek, Over de gewijde muziek, Musicae sacrae disciplina (25 dec 1955). AAS 48 (1956) 16-17
2. In gelezen Missen moeten de celebrerende priester, zijn assistent, en de gelovigen die tezamen met de celebrant onmiddellijk aan de liturgische handeling deelnemen, d.w.z. met luider stem die delen van de Mis zeggen die op hen betrekking hebben (vgl. n. 31), uitsluitend de Latijnse taal gebruiken.
   Indien echter de gelovigen, buiten deze onmiddellijke deelname aan de liturgie, bepaalde gebeden of volksliederen, naar plaatselijke gewoonte, willen toevoegen, dan kan dit ook in de volkstaal gebeuren.
3. Delen van het Eigen, van het Gewone en van de Canon van de Mis luidop zeggen tezamen met de celebrant, in het Latijn of letterlijk vertaald, hetzij door alle gelovigen hetzij door een commentator, is streng verboden, behalve die delen die in n. 31 worden opgesomd.
   Het is echter wenselijk, dat op zon- en feestdagen in de gelezen Missen het Evangelie en ook het Epistel door een lezer in de volkstaal worden gelezen tot nut van de gelovigen.
   Vanaf de Consecratie bovendien tot aan het Pater Noster is een gewijde stilte aan te raden.

Bij gewijde processies, die in de liturgische boeken zijn beschreven, worde de taal gebruikt die deze boeken voorschrijven of toelaten; maar bij andere processies, die bij wijze van oefeningen van godsvrucht worden gehouden, kan de taal worden gebruikt die het beste past bij de deelnemende gelovigen.