"Zalig zij die geloofd heeft" (Lc. 1, 45). Op de begroeting van Elisabeth antwoordt de moeder van God met haar hart uit te storten in de lofzang Magnificat. Zij leert ons, dat het volk van God door het geloof en in het geloof naar haar voorbeeld in staat wordt gesteld het mysterie van het heilsplan en de bevrijdende dimensies ervan op het vlak van het individuele en sociale bestaan onder woorden te brengen en in zijn leven om te zetten. Alleen in het licht van het geloof neemt men waar dat de heilsgeschiedenis de geschiedenis is van de bevrijding van het kwaad in zijn meest radicale uitingsvorm en het binnenvoeren van de mensheid in de ware vrijheid van de kinderen van God. Totaal afhankelijk van God en geheel op Hem gericht door de geestdrift van haar geloof is Maria naast haar Zoon het meest volmaakte beeld van de vrijheid en bevrijding van de mensheid en van de kosmos. Naar haar moet de Kerk, waarvan zij de moeder en het voorbeeld is, opzien om de betekenis van haar zending in haar volheid te verstaan.

Het is werkelijk opmerkelijk dat de geloofszin van de armen, evenals ze tot een scherp besef van het mysterie van het verlossende kruis leidt, ook tot een liefde en onwankelbaar vertrouwen brengt in de moeder van de Zoon van God, die in talrijke heiligdommen wordt vereerd.

De herders en allen - priesters, leken en religieuzen - die onder dikwijls zeer moeilijke omstandigheden werken voor de evangelisatie en de menselijke ontwikkeling, moeten vol hoop zijn bij de gedachte aan zoveel buitengewone bronnen van heiligheid, welke het levende geloof van het volk van God omvat. Men moet ervoor zorgen, dat deze rijkdom van de sensus fidei (geloofszin) zich ten volle kan ontwikkelen en overvloedig vruchten kan dragen. Door een diepgaande beschouwing van het heilsplan, zoals dat ten aanzien van de maagd van het Magnificat verloopt, het geloof van de armen helpen zich met duidelijkheid uit te drukken en zich in het leven weer te geven: dat is een edele kerkelijke taak, welke de theoloog wacht. Zo vormt een theologie van de vrijheid en van de bevrijding, als trouwe echo van het Magnificat van Maria, dat in de gedachtenis van de Kerk wordt bewaard, een eis van onze tijd. Maar het zou een ernstige ontaarding zijn zich de krachten van de volksvroomheid toe te eigenen om ze tot een louter aards bevrijdingsplan om te buigen, dat heel snel een illusie en een oorzaak van nieuwe vormen van slavernij zou blijken. Zij die zo voor de ideologieën van de wereld en de vermeende noodzaak van geweld zwichten, zijn niet langer trouw aan de hoop, aan haar durf en moed, zoals de lofzang aan de God van barmhartigheid, welke de maagd ons leert, die verheerlijkt.

De sensus fidei - geloofszin neemt heel de diepte van de bevrijding op, welke door de Verlosser is bewerkt. Deze heeft ons bevrijd van het meest radicale kwaad, van de zonde en van de macht van de dood, door de vrijheid in zichzelf te herstellen en haar haar weg te wijzen. Deze weg wordt getekend door het hoogste gebod, dat het gebod van de liefde is. De bevrijding in haar eerste betekenis, welke de soteriologische is, verruimt zich zo tot een bevrijdende taak, tot een ethische eis. Hier komt de sociale leer van de Kerk aan bod, welke de christelijke praktijk op het vlak van de samenleving verheldert. De christen is geroepen naar de waarheid te handelen Vgl. Joh. 3, 21 en zo te werken aan de invoering van de 'beschaving van de liefde', waarvan Paulus VI sprak. Vgl. H. Paus Paulus VI, Audiëntie, Aan het einde van het Heilig Jaar (31 dec 1975) Dit document heeft, zonder aanspraak op volledigheid te maken, enkele richtingen aangegeven, waarin het dringend nodig is hervormingen aan te brengen. De taak die voorrang heeft en waarvan het slagen van alle andere afhangt, is van vormende aard. De liefde die de betrokkenheid leidt, moet daarom nieuwe vormen van solidariteit doen ontstaan. Tot deze taken, die zich met alle kracht aan het christelijk geweten opdringen, zijn alle mensen van goede wil geroepen. De werkelijkheid van het heilsmysterie, dat in het heden van de geschiedenis werkzaam is om de verloste mensheid naar de volmaaktheid van het rijk te voeren, geeft aan de noodzakelijke bevrijdingsinspanningen op economisch, sociaal en politiek gebied hun ware betekenis en verhindert, dat ze tot nieuwe vormen van slavernij vervallen.

Het is waar, dat velen tegenover de omvang en ingewikkeldheid van de taak, die de overgave van zichzelf tot in het heldhaftige toe kan vereisen, tot moedeloosheid, scepticisme of een wanhoopsavontuur geneigd raken. De hoop wordt voor een ongelooflijke theologische en menselijke uitdaging gesteld. De grootmoedige maagd van het Magnificat, die de Kerk en de mensheid met haar gebed omringt, is de vaste grond van de hoop. In haar beschouwen wij werkelijk de overwinning van de goddelijke liefde, welke door geen enkele hindernis kan worden tegengehouden en we ontdekken de sublieme vrijheid die God geeft aan de geringen. Langs deze weg toont zij ons het geloof dat werkt door de liefde en ons brengt tot de verlossing.

Tijdens de audiëntie, die de Heilige Vader gaf aan de ondertekenende prefect, heeft hij de Instructie, aangenomen in de gewone vergadering van deze Congregatie voor de Geloofsleer, goedgekeurd en de publicatie verlangd.

Gegeven in Rome, vanuit de Congregatie, 22 maart 1986, op het Hoogfeest van de Aankondiging van de Heer

Joseph Kardinaal Ratzinger,
prefect

Alberto Bovone
Titulair Bisschop van Caesarea in Numidia
Secretaris