Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In Onze Toespraak van 24 februari 1957 Paus Pius XII - Toespraak
Le IXe Congres National - Over de anesthesie
Over drie godsdienstig zedelijke vraagstukken inzake anesthesie naar aanleiding van het Negende Nationaal Congres van de Società Italiana di Anestesiologia
(25 februari 1957), hebben Wij al een objectie ter zijde geschoven, die men zou kunnen opwerpen vanuit de katholieke leer over het lijden. Sommigen beroepen zich namelijk op het voorbeeld van Christus, die de Hem aangeboden wijn, met myrre vermengd, afwees, om dan te beweren, dat het gebruik van narcotica en tranquillizers niet in overeenstemming is met het ideaal van de christelijke volmaaktheid en heldhaftigheid. Wij hebben toen geantwoord, dat er in beginsel niets tegen is om geneesmiddelen te gebruiken, die dienen om te kalmeren of de pijn te stillen, maar dat het afzien van het gebruik ervan een teken kon zijn van christelijke heldhaftigheid, en het dit ook dikwijls was. Wij voegden er evenwel aan toe, dat het onjuist zou zijn te beweren, dat pijn een onontbeerlijke voorwaarde is voor deze heldhaftigheid. Wat de narcotica betreft, kan men dezelfde beginselen toepassen op hun pijnstillende werking; wat hun bedwelmende werking betreft, moet men er de motieven en de, al of niet bedoelde, gevolgen van onderzoeken. Als geen enkele godsdienstige of zedelijke verplichting zich ertegen verzet en er ernstige redenen zijn om ze te gebruiken, mag men ze zelfs aan stervenden geven, als zij erin toestemmen. De euthanasie, d.w.z. de wil om de dood te veroorzaken, wordt duidelijk door de moraal veroordeeld. Maar als de stervende erin toestemt, is het geoorloofd een matig gebruik te maken van de narcotica, die zijn pijnen zullen verzachten, maar die ook de dood zullen verhaasten; in dat geval wordt namelijk de dood niet rechtstreeks gewild, maar hij is onvermijdelijk en evenredige motieven wettigen maatregelen, die zijn komst bespoedigen.